ECM Records: οι νέοι δίσκοι της που ξεχωρίζουν στο τέλος του 2025 – είναι τα άλμπουμ των Steve Tibbetts, Rolf Lislevand, Σωκράτη Σινόπουλου-Yann Keerim, Dino Saluzzi και John Taylor

Κάθε σοδειά της ΕCM (ΑΝ Μusic) έχει νόημα και αξία. Υπό την έννοια πως περιλαμβάνει άλμπουμ με ξεχωριστές αρετές, κάποια εκ των οποίων θα τα βρεις, οπωσδήποτε, ανάμεσα στα καλύτερα «ιδιαίτερα» κάθε χρονιάς. Πάντα μακριά από την ποπ, και πάντα κοντά στις άλλες μουσικές, που επιδιώκουν έναν περισσότερο «εσωτερικό» διάλογο με τον ακροατή, η ECM εξακολουθεί να βαδίζει στον δικό της μοναχικό δρόμο...

STEVE TIBBETTS: Close
[ECM Records, 2025]
Ο αμερικανός συνθέτης και κιθαρίστας Steve Tibbetts (γενν. 1954) είναι μία από τις πιο ακατάτακτες μουσικές προσωπικότητες του ρόστερ της γερμανικής εταιρείας. Εμφανίστηκε εκεί το 1982, με το τρίτο άλμπουμ του “Northern Song”, για να ακολουθήσουν ακόμη επτά δίσκοι του, μέχρι και το 2018. Ας θυμηθούμε τους τίτλους τους: “Safe Journey” (1984), “Exploded View” (1986), “Big Map Idea” (1989), “The Fall of Us All” (1994), “A Man About a Horse” (2002), “Natural Causes” (2010) και “Life of” (2018).
Το πιο νέο άλμπουμ του... ερημίτη από την St. Paul της Minnesota (πόλη στην οποία ζει σταθερά από το 1972) είναι γραμμένο εκεί φυσικά, αποκαλείται “Close” και περιλαμβάνει είκοσι συνθέσεις του Tibbetts ποικίλων διαρκειών (από μονόλεπτες έως δεκάλεπτες).
Και σ’ αυτό το CD ο Tibbetts (που χειρίζεται κιθάρες, κρουστά και πιάνο) δεν είναι μόνος του, καθώς δίπλα του βρίσκονται ο Marc Anderson σε ποικίλα κρουστά, λούπες (σταθερός συνεργάτης του από το 1980) και ο νεοφερμένος JT Bates ντραμς (με παρουσίες στο φολκ, τζαζ και ροκ κύκλωμα). Όμως οι φολκ, τζαζ και ροκ επιρροές είναι εκείνες που κυριαρχούν και στο “Close”, ένα άλμπουμ του Tibbetts, που έχει για άλλη μια φορά τον τρόπο να καθηλώνει τον ακροατή, με τη μεστή και πολυκύμαντη οικολογικού τύπου μουσική του.
Και η νυχτερινή, ερημική φωτογραφία του εξωφύλλου και φυσικά όσα ακούμε στο “Close” είναι σύμφυτα με την προσωπικότητα τούτου του εντελώς ιδιότυπου δημιουργού, που ξέρει να μεταμορφώνει σε ήχους την αγωνία για το αύριο, σε συνδυασμό με τη διατήρηση της αγνής και αμόλυντης ομορφιάς, μεταφερμένης στους δίσκους του κατά το πρότυπο των παλαιών αρχαϊστών της σχολής της Takoma Records (John Fahey και λοιποί).

ROLF LISLEVAND: Libro Primo
[ECM New Series, 2025]
Ο Rolf Lislevand είναι ένας διακεκριμένος νορβηγός λαουτίστας (archlute) και κιθαρίστας (chitarrone) με ειδίκευση στην «παλαιά μουσική» και το μπαρόκ. Στον πιο πρόσφατο δίσκο του, που τιτλοφορείται “Libro Primo”, ο Lislevand αποδίδει έργα Johann Hieronymous Kapsberger (c.1580-1651), Giovanni Paolo Foscarini (c.1600-1647), Bernardo Gianoncelli (νωρίς στον 17ο αι.) και Diego Ortiz (c.1510-1576), ενώ ανάμεσα παρεμβάλλει και μία δική του σύνθεση (“Passacaglia al modo mio”), που ηχεί εξίσου μαγικά με όλα τα προηγούμενα και επόμενά της ηχογραφήματα.
Ναι, γιατί ο σωστός χαρακτηρισμός αυτής της μουσικής, που ακούμε στο “Libro Primo” από τον Lislevand, είναι ο... μαγικός. Όλες οι συνθέσεις είναι καταπληκτικές, ενώ και τα παιξίματα του Νορβηγού, που είναι έμπλεα συναισθημάτων, είναι «άλλο πράγμα». Προσωπικώς ακούω το “Libro Primo” κάπως σαν ένα σόλο φολκ άλμπουμ από τα σίξτις, κάτι, για παράδειγμα, από John Renbourn και Bert Jansch, κι έτσι το κατανοώ και το απολαμβάνω.
Μουσική τετρακοσίων ετών παλαιά, που δεν έχει χάσει ίχνος από την αμεσότητα και την ομορφιά της! (Πολύ κατατοπιστικό το ένθετο με τις αναλυτικές σημειώσεις, γραμμένες από τον ίδιο τον Lislevand).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/ecm-records-oi-neoi-diskoi-tis-poy-xehorizoyn-sto-telos-toy-2025

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΛΑΧΟΥΤΗΣ Βασίλης Σκουλάς / Στο Μετερίζι της Ανθρωπιάς / Βιογραφία

Προσφάτως (Νοέμβριος 2025) κυκλοφόρησε από το Όγδοο ένα βιβλίο του Κώστα Μπαλαχούτη, που ουσιαστικά αποτελεί τη βιογραφία του γνωστού και αγαπημένου κρητικού (Ανωγειανού) λυράρη, συνθέτη και τραγουδιστή Βασίλη Σκουλά (γενν. 1946).
Το βιβλίο, που έχει τίτλο «Βασίλης Σκουλάς /  Στο Μετερίζι της Ανθρωπιάς / Βιογραφία», ξεκινά με πολλές προλογήσεις (Χρήστος Νικολόπουλος, Πάνος Σόμπολος, Κώστας Βερνίκος, Κώστας Φασουλάς, Μελίνα Ασλανίδου κ.ά.), κείμενα από ανθρώπους, δηλαδή, οι οποίοι έχουν συνεργαστεί ή και γνωριστεί από διάφορες θέσεις με τον Β. Σκουλά, καταθέτοντας εδώ τα καλά τους λόγια. Ακολουθεί μία σύντομη εισαγωγή από τον συγγραφέα, πριν φθάσουμε στην σελίδα 27 και στο ξεκίνημα της αφήγησης από τον ίδιο τον Β. Σκουλά, με κάποιες «γέφυρες» από τον Μπαλαχούτη. Έτσι κάπως θα εξελιχθεί το βιβλίο από ’κει και κάτω.

Ο Β. Σκουλάς ξεκινά να αφηγείται τη ζωή του γραμμικά, καθώς μιλάει για τα παιδικά του χρόνια στα Ανώγεια, αμέσως μετά την απελευθέρωση (του νησιού και της χώρας), μιλάει για τους προγόνους του (προπάππους, παππούς, λυράρηδες), τον πατέρα του (λαϊκός ζωγράφος), ενθυμούμενος διάφορα περιστατικά από τα παιδικά χρόνια του, φέρνοντας ξανά εμπρός του οικογενειακές μνήμες και βεβαίως το ξεκίνημά του με τη μουσική και το χορό, τις πρώτες του εμφανίσεις σε κοινωνικές εκδηλώσεις κ.λπ. – όλα αυτά έως και τη σελίδα 73.
Από ’κει και πέρα παρακολουθούμε την πορεία του Βασίλη Σκουλά από το χωριό του προς την μεγάλη πόλη (Ηράκλειο) και την ακόμη μεγαλύτερη (Αθήνα), έως και το εξωτερικό (Δυτική Γερμανία). Εκεί κάπου μπαίνει και το θέμα «δισκογραφία». Όπως διαβάζουμε στη σελίδα 84:
«Δυο χρόνια αργότερα (σ.σ. 1964) κάνω και το ντεμπούτο μου στη δισκογραφία. Συντροφεύω ερμηνευτικά τον Νίκο Ξυλούρη σε δύο τραγούδια που ηχογραφεί στην εταιρεία RCA Victor του Ορφανίδη. Ανωγειανές κοντυλιές και μαντινάδες το ένα, με παρασύνθημα Αλή Πασάς και Θα κάνω τεχνητή καρδιά το άλλο. Ο Γιάννης Ξυλούρης ήταν στο λαούτο και ο Θανάσης Σταυρακάκης στην ασκομαντούρα. Ο Νίκος ήταν πιο μεγάλος από μένα. Δεν συμπορευτήκαμε πολύ, γιατί, όταν εγώ αντρωνόμουν στο χωριό, εκείνος είχε ήδη φύγει. Το ιδιαίτερο είναι πως ηχολήπτης σ’ αυτές τις ηχογραφήσεις, που έγιναν στο στούντιο ERA, ήταν ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Εκεί γίνεται η πρώτη μας γνωριμία».
Στη συνέχεια ο Β. Σκουλάς διηγείται τα της στρατιωτικής θητείας του (στο Γουδί τον βρήκε η δικτατορία), πριν απολυθεί την άνοιξη του ’68 και επιστρέψει στο Ηράκλειο, τραγουδώντας σε διάφορα κέντρα, ενώ γίνεται λόγος για την γνωριμία του με τον Χανιώτη Παύλο Βαρδουλάκη της Panivar, για την οποία Panivar θα γράψει πολύ και καλό υλικό στα σέβεντις (πρώτο κομμάτι η θρυλική «Ντελίνα» 45άρι από το 1970 και πρώτο LP το «Μαντινάδες» το 1972). Ο Β. Σκουλάς μιλάει (και ο Μπαλαχούτης καταγράφει) για τις περιπέτειές του σε Ελλάδα και Αμερική (εκεί όπου θα παντρευτεί), για τις διάφορες συνεργασίες του, όπως και για έναν πολύ καλό δίσκο, που θα ηχογραφούσε στο Κλίβελαντ, με τον Γιάννη Ξυλούρη, την “Levendia!” [Century Advent, 1974].
Ακολουθεί κεφάλαιο για την Ντελίνα, το κέντρο που θα άνοιγε ο Β. Σκουλάς, στην Αλικαρνασσό, στο δρόμο για το αεροδρόμιο του Ηρακλείου, το οποίο θα αποτελέσει το στέκι του, κι εκείνο που θα εκτοξεύσει τη φήμη του (καθώς ακόμη και δίσκοι ηχογραφούνταν εκεί). Φυσικά, χώρος δίδεται στο βιβλίο και για τις συνεργασίες του Β. Σκουλά με τον Γιάννη Μαρκόπουλο (στις «Ρίζες» το 1980 κ.λπ.), στην παρουσία του στο θέατρο με τους Βαγγέλη Λιβαδά-Σμαρούλα Γιούλη, στην παράσταση «Το Καφενείον η Ελλάς» (1981) (όπου και η γνωριμία του με τον Μίμη Φωτόπουλο), βάρος δίδεται στον τραυματισμό του καλλιτέχνη από μπαλωθιά το ’82, ενώ υπάρχουν λεπτομερείς αναφορές σε διαφόρους δίσκους του, όπως ας πούμε στα LP «Πόλη Ανθρώπινη» [ΕΜΙ, 1983], με μουσική του Βασίλη Αρχιτεκτονίδη και λόγο του Λάζου Παπαδόπουλου, «Αναφορά στην Κρήτη» [Αεράκης / ΜΒΙ, 1989], «Πικραμένος Αναχωρητής» [Kriti, 1992] σε ποίηση Νικηφόρου Βρεττάκου κ.ά.
Φυσικά το βιβλίο διεισδύει και στα πιο πρόσφατα χρόνια, κι εδώ περιγράφονται οι συνεργασίες του Β. Σκουλά με τους Κώστα Φασουλά, Μάριο Τόκα και πολλούς άλλους, με τα μικρότερα και τα μεγαλύτερα γεγονότα να ζωντανεύουν μέσα από τις απλές, αλλά ουσιαστικές αφηγήσεις αυτού του σημαντικού καλλιτέχνη.
Το βιβλίο του Κώστα Μπαλαχούτη, για τον Βασίλη Σκουλά, θα ολοκληρωθεί με ένα φωτογραφικό παράρτημα, που, και αυτό, έχει τη σημασία του.
Μία απολύτως ενδιαφέρουσα και χρήσιμη έκδοση λοιπόν, που απευθύνεται σε κάθε φαν της κρητικής μουσικής, αλλά όχι μόνο.
Επαφή: https://ogdooshop.gr/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1/Skoulas

ΛΟΥΔΙΑΣ μια ροκ εορταστική μάζωξη

Οι Λουδίας ιστορούνται από το τέλος των 90s. Τότε σχηματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη και το 2000 ηχογράφησαν το πρώτο CD τους (στην τότε Legend Recordings). Πέρσι-πρόπερσι κυκλοφόρησε το τέταρτο άλμπουμ του συγκροτήματος, που έχει τίτλο «28Λ» [Ανεξάρτητη Έκδοση, 2024] και αυτό ακούμε τώρα. Λέω «πέρσι-πρόπερσι», επειδή το discogs γράφει 2023, αλλά ο Χριστόδουλος Κουτσούρης (Chris Koutsouris), γνωστός ντράμερ, που έχει περάσει από πολλά γκρουπ (και από τους Λουδίας φυσικά) και ο οποίος μου έστειλε το CD, μου έγραψε για 2024.

Οι Λουδίας, έτσι τουλάχιστον όπως εμφανίζονται σ’ αυτόν τον δίσκο τους, δεν είναι συγκρότημα, είναι κάτι σαν... εορταστική μάζωξη, αφού στο άλμπουμ συμμετέχουν καμιά 30αριά(!) μουσικοί (28 για την ακρίβεια, και μάλλον το «28» του τίτλου αυτό σημαίνει). Άλλος εδώ κι άλλος εκεί. Εντάξει ο Παναγιώτης Βιολιστής (κιθάρες, φωνή) είναι σταθερός σε όλα τα tracks, αλλά από ’κει και μετά δεν θα συναντήσεις άλλον μουσικό, που να παίζει σε όλα τα κομμάτια. Οπότε αντιλαμβάνεστε... Ή μάλλον δεν αντιλαμβάνεστε... Και το λέω τούτο σε σχέση με το τι αναμένεις ν’ ακούσεις, καθώς αυτό, εν τέλει, είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, που δεν εξαρτάται από το πήγαινε-έλα των μουσικών. Υπάρχει εννοούμε ένα ύφος στον δίσκο, που χαρακτηρίζει κάθε μεριά και κάθε άκρη του.
Οι Λουδίας είναι ένα κλασικό ελληνορόκ συγκρότημα, υπό την έννοια πως εδώ υπάρχει και ένας τυπικός «παλαιομοδιτισμός», με τα σχετικά vibes να είναι «γεμάτα», «σκληρά» και έντονα, και βεβαίως ένας λόγος (προσεγμένος ως ένα βαθμό), που διαθέτει κοινωνικές αναφορές και οι οποίες υπογραμμίζονται συχνά μ’ έναν ευτράπελο τρόπο.
Δεν θα τους έλεγα τυπικούς «ζαππιστές» τους Λουδίας, αλλά σίγουρα υπάρχουν και από εκεί κάποιες αναφορές. Όπως μπορείς να βρεις αναφορές από χίλια-δυο διαφορετικά ονόματα, είτε σε σχέση με τα λόγια είτε σε σχέση με τις μουσικές και τον ήχο (που μπορεί να εκκινούν από την παράδοση, το blues και το country-rock και να φθάνουν μέχρι τη λεγόμενη «σκηνή της Θεσσαλονίκης» και τον Σαββόπουλο).
Εντάξει το άκουσμα θέλει λίγο συμμάζεμα, υπό την έννοια πως ο δίσκος εξελίσσεται κάπως «χύμα», αλλά και αυτό, τελικά, μπορεί να λειτουργεί υπέρ των Λουδίας – που τα χώνουνε απρόσκοπτα, σχεδόν πάντα στις μουσικές (με τις κιθάρες να σφαδάζουν) και πολλές φορές και στα λόγια. Που και αυτά (τα λόγια) εκτοξεύονται κατά ριπάς (αλλά όχι κατά ραπ-άς).
Ευχάριστο και γιατί όχι ουσιαστικό άκουσμα, που έχει λαϊκές άκρες (δεν εννοώ... μπουζουκλερί, αλλά «λαϊκές» από κοινωνικής ματιάς), με το ένα υπερ-ζωντανό κομμάτι να διαδέχεται το άλλο.
Επαφή: https://www.facebook.com/chris.koutsouris.5

100 XΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΖΑΖ

Τo βιβλίο που βλέπετε στη φωτογραφία είναι το πρώτο για την ελληνική τζαζ και την τζαζ στην Ελλάδα, που θα κυκλοφορήσει, σε λίγες μέρες, στη χώρα. Το ότι δεν υπήρχε, μέχρι σήμερα, κάτι ανάλογο, ήταν αυτό που με κινητοποίησε για να το γράψω, αλλά δεν ήταν το μόνο.

Στις 445 σελίδες του υπάρχουν στοιχεία και για τις έντεκα δεκαετίες της τζαζ στην Ελλάδα, ξεκινώντας από τα 1920s και φθάνοντας στα 2020s, ενώ είναι πάμπολλα τα γεγονότα που περιγράφονται και εκατοντάδες τα ονόματα που αναφέρονται, με τις σχετικές δραστηριότητές τους.
Περαιτέρω, πρόκειται, για ένα πολύ «ανοιχτό» βιβλίο, που μπορεί να σηκώσει συζητήσεις, σε σχέση με το τι είναι τζαζ ή τι δεν είναι.
Υπάρχουν φυσικά, εντός, όλα εκείνα που φαντάζεσθε, ενώ ανάμεσα έχω ρίξει και κάποια τελείως «σκοτεινά» κεφάλαια, για τα οποία δεν έχει γραφτεί ποτέ τίποτα, στη χώρα, μέσα στις δεκαετίες (εννοώ πως δεν έχουν αποτιμηθεί ως γεγονότα και καταστάσεις) και που αφορούν φυσικά την ελληνική τζαζ και την τζαζ στην Ελλάδα.
[περισσότερα τις επόμενες μέρες]
[από την αρχή της επόμενης εβδομάδας στα βιβλιοπωλεία]

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 687

3/12/2025
Προφανώς και το κόμμα Ιθάκη θα το πει. Δεν έχει νόημα να το πει κάτι άλλο.

3/12/2025

Τέτοιες μέρες περίπου πριν από 55 χρόνια (ήταν 29 Νοεμβρίου 1970) προβλήθηκε στο Παλλάς, σε αβαν-πρεμιέρ, η ταινία Woodstock. Κόσμος πολύς. 4000 μέσα κι έξω από την αίθουσα. Πριν από το τέλος της προβολής ο σκηνοθέτης της ταινίας, που παρευρισκόταν στο Παλλάς, ο Michael Wadleigh, φυγαδεύτηκε, γιατί υπήρχε γενικότερος πανζουρλισμός και φόβος για φασαρίες (που δεν αποφεύχθηκαν τελικά), αλλά οι πιτσιρικάδες και οι πιτσιρίκες της εποχής, που ήταν απ’ έξω και δεν είχαν καταφέρει να μπούνε στην αίθουσα, τον εντόπισαν εκεί κοντά στου Floca (στο 9 της Πανεπιστημίου) και παρά λίγο να τον... γδάρουν – του τραβάγανε ρούχα και μαλλιά.

55 χρόνια αργότερα στον ίδιο χώρο ο Τσίπρας θα παρουσιάσει την Ιθάκη του... Πλάκα θα’χει να γνωρίσει η γύρω περιοχή τέτοιες πιένες...

2/12/2025
Λοιπόν μεγάφωνα παντού όλο χαρτιά η Μπενάκη
μα δεν υπήρχε ούτε ψυχή και φύσηξε αεράκι
κι άρχισαν όλα να γυρνούν σαν στοιχειωμένο τσίρκο
ανοίγει μια καταπακτή και πέφτω πλάι στον Κύρκο.

Κοιτούσε σάμπως για ταξί του λέω καλησπέρα
αλλά εμείς και μόνο εμείς ξεμείναμε εδώ πέρα.
Αμέσως έγινε καπνός σαν μια δεκαετία
το σκάει νομίζοντας κι αυτός πως ήμουν «Συμμαχία».

Ωραίο αλλά υποτιμημένο τραγούδι του Σαββόπουλου από τη «Ρεζέρβα», που λειτουργεί και σαν χρονογράφημα της εποχής, σε σχέση με τις εκλογές του ’77.
Η «Συμμαχία» ήταν ένας συνασπισμός κομμάτων – η ΕΔΑ, το ΚΚΕεσωτ., η Σοσιαλιστική Πορεία του Κωνσταντόπουλου, του πατέρα της Ζωής (διαγραμμένοι από το ΠΑΣΟΚ), ο Ψαρουδάκης κ.ά. Στις εκλογές του ’77 η «Συμμαχία» είχε λάβει 2,72% βγάζοντας δυο βουλευτές. Ο ένας ήταν ο Ηλιού και ο άλλος ήταν ο Κύρκος. Φυσικά το αποτέλεσμα θεωρήθηκε «ήττα».
Γιατί, τώρα, λέει ο Σαββόπουλος πως ο Κύρκος έγινε καπνός «σαν μια δεκαετία»; Μάλλον γιατί με τον Σαββόπουλο (που τον νόμιζε για «Συμμαχία» ο Κύρκος) θα γίνονταν πολλοί. Κάτι που η Αριστερά, γενικώς, δεν το αντέχει... Προτιμάει καλύτερα να μετράει τα κομμάτια της... Τα χώνει, δηλαδή, εδώ πέρα ο Σαββόπουλος στη «Συμμαχία», όπως τα χώνει και σε όλο το πολιτικό σύστημα της εποχής στο συγκεκριμένο τραγούδι (ξανα-άκουσέ το στα σχόλια).

Τα αυτοκόλλητα της «Συμμαχίας», μου τα είχε δώσει η αείμνηστη Τζένη Μαστοράκη.
[Διονύσης Σαββόπουλος – σήμερα 81 χρόνια]

2/12/2025
>>Επιπλέον, η σχέση των χίπις με τον ποιητή Λευτέρη Πούλιο, οι εμφανίσεις ξένων γκρουπ επί δικτατορίας, αλλά και προσωπικότητες όπως ο Rocky Shahan και η Αννίτα Κουτσουβέλη, συνθέτουν ένα πλήρες ψηφιδωτό της εποχής. Το βιβλίο καταλήγει στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και τον Νοέμβρη του ’73, αποδεικνύοντας την ισχυρή σύνδεση της μουσικής με τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις της χώρας.<<

Ευχαριστώ όσους ανακαλύπτουν το βιβλίο και γράφουν γι’ αυτό, από καθαρά δική της πρωτοβουλία. Ευχαριστώ και το nonpapers. gr λοιπόν...
https://nonpapers.gr/rok-kai-elliniko-rok-sta-60s-mia-anti-anagnosi-tou-fonta-trousa/

2/12/2025
>>Αντιστοίχως η Νέα Δημοκρατία είδε το ποσοστό της στους αγρότες να αυξάνεται από το 32% το 2015 στο 42% το 2019 και στο 48% το 2023.<<
Αν το 48% είναι πανελλαδικό ποσοστό, στη Θεσσαλία πρέπει να ξεπερνάει το 60%. Ας προσέχανε. Υπήρχαν κι άλλα κόμματα να ψηφίσουνε. που θα μπορούσε να κάνουνε μια πιο χρηστή διαχείριση των επιδοτήσεων π.χ. Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται...

2/12/2025
Η ανατροπή του Μαδούρο ξεκινάει με την απονομή του νόμπελ ειρήνης στη Ματσάδο. Ο Τράμπας θέλει ν’ ανοίξει έναν ακόμη περιφερειακό πόλεμο-επέμβαση (στο όνομα της... ειρήνης) για να «δέσει» το δικό του υπεσχημένο βραβείο. Τα «ναρκωτικά» στη Βενεζουέλα είναι απλώς η γελοία πρόφαση για να διαλύσουν οι Αμερικάνοι ακόμη μία χώρα, με προφανή ισχυρή γεωπολιτική θέση και με τεράστιο ορυκτό πλούτο, όπως ήταν πρόφαση τα «χημικά» του Σαντάμ, η «ανθρωπιστική βοήθεια» στη Λιβύη κτλ. Το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές το έργο, που βρωμάει... από δεκαετίες μακριά.

1/12/2025
Έχω διαβάσει, δει και ακούσει τόσα πολλά για το βιβλίο του Τσίπρα και για την ταινία του Οικονομίδη, ώστε δεν έχω κανένα απολύτως ενδιαφέρον να διαβάσω το πρώτο και να δω τη δεύτερη. Υπάρχουν, εξάλλου, τόσα άλλα πράγματα που περνάνε απαρατήρητα και μ’ ενδιαφέρουν. Μάλιστα αν είχα χρόνο θα έκανα και κείμενα και για το βιβλίο και για την ταινία, εκφράζοντας ανενδοίαστα και προσωπική γνώμη, και σημειώνοντας στο τέλος πως δεν έχω διαβάσει το μεν και δεν έχω δει την δε. Γιατί, δηλαδή, η ΑΙ είναι πιο πονηρή, που κάνει το ίδιο;

1/12/2025
Σύντομα ένα καινούριο δικό μου βιβλίο θα είναι στα καταστήματα.
Ήμουν υποχρεωμένος να το κάνω και το ετοίμασα από καθήκον. Και ήταν μοιραίο, επίσης, να γίνει από μένα. Δεν γινόταν να το κάνει κάποιος άλλος τούτη τη στιγμή. Ανέλαβα την ευθύνη, εννοώ, να υλοποιήσω μια «πρωτιά».
Τις επόμενες μέρες θα είναι στα χέρια σας, και στην κρίση σας.
Εύχομαι καλό μήνα και σας ευχαριστώ, για μιαν ακόμη φορά, για την υποστήριξη.

30/11/2025
Άκουγε Μαντόνα και Σκόρπιονς ο Τσίπρας αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να μας πάρει το σκαλπ, με τρίτο βάρβαρο μνημόνιο. Αλλά και ο Γιωργάκης που ήταν της αντικουλτούρας και χίπις στα νειάτα του ήταν ο πρώτος που θα μας έκλεινε το σπίτι. Για δε τον «αρχιερέα της διαπλοκής», που ήταν άμουσος, τι να πει κανείς; Άσε τον άλλονε που άκουγε Guns και Roses και τον έχουν σιχαθεί μέχρι και οι δικοί του. Πολύ ευχαρίστως θα ψήφιζα κάποιον του «λαϊκού» ή ακόμη και «σκυλά», έναν αληθινό άνθρωπο της «νύχτας» τέλος πάντων, για να δω τι θα μπορούσε να καταφέρει...

29/11/2025
[Ο παλιάτσος επιχειρεί να φιλοτιμήσει το ληστή, ζητώντας την προστασία του έναντι των εμπόρων και των τσιφλικάδων, αλλά ο ληστής του λέει πως... εγώ τελείωσα με όλα τούτα, και πως από τώρα και στο εξής... όπως στρώσετε θα κοιμηθείτε.]
[Το αγροτικό κίνημα φαίνεται πως έχει μάθει μια ζωή να το προστατεύουν, ενώ τώρα πρέπει να χειραφετηθεί, αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει. Ο νοών νοείτω....]
Ο παλιάτσος:
Εμπόροι πίνουν το κρασί μας, και κλέβουνε τη γη
εσύ είσαι η μόνη μας ελπίδα, περιμένουμε να ’ρθεις
Κι ο ληστής:
Εδώ επάνω στα βουνά, δε δίνω δυάρα τσακιστή
για ό,τι έχει κερδηθεί, για ό,τι έχει πια χαθεί
https://www.youtube.com/watch?v=gb_QRmUSfjo&list=RDgb_QRmUSfjo&start_radio=1

29/11/2025
Ο Χατζιδάκις έκοβε ακόμη και φωτογραφίες από δίσκους, κι έβγαζε και το όνομά του από υπότιτλους...

29/11/2025
Θα πρέπει να θεωρηθεί ως τελείως συμπτωματικό το γεγονός πως έχουμε προβλήματα με το νερό, ανά 30 χρόνια, όταν κυβερνάνε μητσοτάκηδες...

28/11/2025
Πρέπει να μάθουμε αν ο Χατζιδάκις γνώριζε και τους Peanut Butter Conspiracy. Κάτι θα υπάρχει στα κιτάπια του, δεν μπορεί...
https://www.youtube.com/watch?v=NGWjfHuhYzs

το SIGNUM QUARTETT σε έργα νοτιοαφρικανών συνθετών

Το γερμανικό κουαρτέτο εγχόρδων Signum Quartett (Florian Donderer βιολί, Annette Walther βιολί, Xandi van Dijk βιόλα, Thomas Schmitz βιολοντσέλο) δισκογραφεί για περισσότερο από μια 15ετία – αν και στην ECM New Series είχε φανεί, κατά πρώτον, στο άλμπουμ του εσθονού συνθέτη Erkki-Sven Tüür “Lost Prayers” το 2020. Τώρα, όμως, το κουαρτέτο έχει ένα ολοδικό του άλμπουμ, στη γερμανική εταιρεία, που αποκαλείται “A Dark Flaring” [ECM New Series / AN Music, 2025], πολύ ειδικής στόχευσης.

Πιο συγκεκριμένα λέμε για έναν δίσκο, στον οποίον το Signum Quartett αποτυπώνει έργα νοτιοαφρικανών συνθετών (παλαιότερων και νεότερων). Λέμε, λοιπόν, για συνθέσεις των Mokale Koapeng (γενν. 1963), Matthijs van Dijk (γενν. 1983), Arnold van Wyk (1916-1983), Péter Louis van Dijk (γενν. 1953), Robert Fokkens (γενν. 1975) και Priaulx Rainier (1903-1986), συνθέσεις λόγιες φυσικά, οι οποίες επιχειρούν να συνδυάσουν ποικίλες «δωματίου» αισθητικές, παλαιότερες και νεότερες (ιμπρεσιονιστικές ή μινμαλιστικές), αναμεμιγμένες με παραδοσιακά νοτιοαφρικανικά στοιχεία, δανεισμένα από τις κουλτούρες των Zulu και των Xhosa.
Το αποτέλεσμα είναι φυσικά ενδιαφέρον και βεβαίως εύηχο, για κάθε φίλο και φίλη της σύγχρονης chamber music, με την ηχογράφηση να συμβαίνει τον Μάρτιο του 2022 στην Sandesaal της Βρέμης. Το 16σέλιδο ένθετο βοηθά, οπωσδήποτε, στην περαιτέρω αποκρυπτογράφηση όσων εδώ ακούγονται.

WOLFGANG MUTHSPIEL / SCOTT COLLEY / BRIAN BLADE τόκυο

Αυστριακός κιθαρίστας, που τα τελευταία χρόνια κάνει σημαντική πορεία στην ECM, ο Wolfgang Muthspiel, με το τρίο του, που το αποτελούν οι Scott Colley κοντραμπάσο και Brian Blade ντραμς, έχει έτοιμη την τρίτη κατά σειρά κυκλοφορία του(ς), μετά από τα “Dance of the Elders” (2023) και “Angular Blues” (2020) – CD, για τα οποία έχουμε γράψει παλαιότερα στο blog. Ο τίτλος του νέου άλμπουμ είναι “Tokyo” [ECM Records / AN Music, 2025], είναι ηχογραφημένο στο Τόκυο φυσικά, τον Οκτώβριο του 2024, και βρίσκει το τρίο σε πολύ καλή φόρμα, έτοιμο να υπερασπιστεί τον ήχο του και γιατί όχι να τον επεκτείνει και προς άλλες σφαίρες.

Το “Tokyo” μπορεί να ανοίγει και να κλείνει με δύο διασκευές, στο “Lisbon stomp” του Keith Jarrett και στο “Abacus” του Paul Motian, αλλά στο ενδιάμεσο, ήτοι στις θέσεις από 2 έως και 9, καταγράφονται οκτώ συνθέσεις του Muthspiel, που δίνουν, εννοείται, και το αυθεντικό χρώμα στον δίσκο.
Προσωπικώς βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα tracks στα οποία ο Muthspiel χειρίζεται ακουστική κιθάρα, όπως συμβαίνει στο “Weill you wait” για παράδειγμα ή σε κάποια άλλα, στα οποία υπάρχει συνδυασμός ακουστικής και ηλεκτρικής, όπως στο “Flight”.
Γενικώς, το “Tokyo” είναι ένας ενδιαφέρων και ωραίος δίσκος, που επιχειρεί να προσελκύσει το ενδιαφέρον του ακροατή μέσα από πολύ μελετημένες συνθέσεις, παρουσιασμένες με έναν άψογο τεχνικά και εκτελεστικά τρόπο.

SARA SERPA / MATT MITCHELL φωνή / πιάνο

Το σχήμα πιάνο-φωνή ταιριάζει στην Sara Serpa, μία καλλιτέχνιδα (συνθέτρια, τραγουδίστρια, βοκαλίστρια) της ευρείας jazz, για την οποία έχουμε γράψει πολλές φορές στο blog. Θυμόμαστε προχείρως τη συνεργασία της με τον Ran Blake... και κάπως έτσι ρίχνουμε, με μια σχετική προσμονή, το νέο άλμπουμ της στο player – ένα CD, που γίνεται σε συνεργασία με τον πιανίστα Matt Mitchell και το οποίον αποκαλείται “End of Something” [Obliquity Records, 2025].

Το άλμπουμ αυτό περιλαμβάνει δεκαπέντε tracks, πέντε εκ των οποίων αποτελούν συνθέσεις της Serpa, εννέα του Mitchell, ενώ ένα, το “Les bergers”, βασίζεται στην movement 2 της σύνθεσης του Olivier Messian “La Nativité du Seigneur”. Επίσης το άλμπουμ στηρίζεται στον λόγο συγγραφέων και ποιητών (Virginia Woolf, Sonia Sanchez, Sophia de Mello Breyner Andresen, Luce Irigaray), με τη φωνητική απόδοσή του από την Serpa να δημιουργεί αυτό το ιδιόμορφο κλίμα, που χαρακτηρίζει συχνά τις ηχογραφήσεις της πορτογαλίδας καλλιτέχνιδας.
Serpa και Mitchell, εν τω μεταξύ, είναι παλαιοί γνώριμοι (ο Mitchell συμμετείχε και στο άλμπουμ της Serpa “Intimate Strangers” από το 2021) και οπωσδήποτε τούτη η συνεργασία βαθαίνει, ακόμη περισσότερο, την μεταξύ τους σχέση.
Για παράδειγμα το “The Future” (με το κείμενο της Woolf) δείχνει περίτρανα τον τρόπο δράσης της Serpa, το πώς δηλαδή κόβει, τονίζει και αναπροσαρμόζει το λεκτικό περιεχόμενο και πώς ακριβώς ο Mitchell επικεντρώνεται πάνω σ’ αυτές τις μεταλλαγές, χρωματίζοντάς τες με το πιάνο του.
Όχι εύκολο άλμπουμ, αλλά ταυτοχρόνως και απολύτως συνεπές με την δισκογραφική διαδρομή αυτής της ξεχωριστής δημιουργού.
Επαφή: https://saraserpamattmitchell.bandcamp.com/album/end-of-something

το μοναδικό άλμπουμ της ΤΖΕΣΣΙΚΑΣ, από το 1977, υπήρξε ένα από τα ωραιότερα της ελληνικής ποπ – κυκλοφόρησε σε ακατάλληλη εποχή και το εκτίμησαν ελάχιστοι

Η ελληνική γυναικεία ποπ στη δεκαετία του ’70, ο ήχος της δηλαδή, διαμορφώθηκε μέσα από το Ελληνικό Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Για του λόγου το αληθές...
Η Μαρίνα με τα τραγούδια «Οι αριθμοί» (1970) των Γιώργου Ρωμανού-Δημήτρη Ιατρόπουλου, «Το τραίνο τώρα…» (1971) του Χάρη Βρουλή και κυρίως με το «Ένα καλοκαίρι μόνο» (1974) των Γιώργου Μανίκα-Νίκου Ελληναίου, η Ελπίδα με το «Δεν τον είδα» (1972) των Άκη Σκαμάγκα-Γιώργου Ματαράγκα και κυρίως με το «Στάξε μέλι στην καρδιά σου» (1973) των ιδίων, η Χριστίνα με τον «Μάγο» (1973) του Ηλία Ασβεστόπουλου, η Μπέσσυ Αργυράκη με την «Ηλεκτρονική εποχή» (1973) του Δημήτρη Κωνσταντάρα, η Φρύνη με το «Σαν ένα φεγγάρι» (1973) της Λίτσας Σταματοπούλου, η Μίλλη με τη «Νέα γενιά» (1974) των Νίκου Λαβράνου-Διονύση Τζεφρώνη και ορισμένες ακόμη στηρίχτηκαν και πρότειναν έναν ήχο, τον οποίο θα διαμόρφωναν, βασικά, οι ενορχηστρωτές της εποχής. Λέμε για τους Κώστα Κλάββα, Γιώργο Χατζηνάσιο, Κώστα Καπνίση, Τάκη Αθηναίο, Ζακ Ιακωβίδη, Γιώργο Θεοδοσιάδη και μερικούς ακόμη.
Φυσικά, δεν θα περνούσαν όλες οι ποπ τραγουδίστριες της εποχής από το Ελληνικό Φεστιβάλ Τραγουδιού. Όμως κι εκείνες που δεν θα βρίσκονταν στη σκηνή του, όπως η Τζέσσικα για παράδειγμα, στα ίδια χνάρια θα πατούσαν. Ανάλογο ήχο είχαν.
Αυτός ο συνδυασμός στοιχείων της ποπ από τη μια μεριά, με τον ελαφρύ ήχο της ορχήστρας του Φεστιβάλ από την άλλη, θα δημιουργούσε ένα «ελληνικό» υβρίδιο, που μπορεί να έπασχε από έναν... μικρομεγαλισμό κάποιες φορές, αλλά ορισμένες άλλες θα κατόρθωνε να δώσει μερικές άξιες και αληθινά εμπνευσμένες στιγμές. Και είναι αυτές που θα άκουγε πριν από καμιά 20αριά χρόνια ο γνωστός βρετανός DJ, μουσικός, compiler και παραγωγός Andy Votel κάνοντάς μας... διάσημους στα πέρατα του κόσμου. Σφηνώνοντας, εννοώ, αυτές τις ενορχηστρώσεις στο μυαλό διαφόρων DJs-συλλεκτών του εξωτερικού, μα και ουκ ολίγων Ελλήνων –πολλοί εκ των οποίων αγνοούσαν το συγκεκριμένο υλικό– και οι οποίοι θα αναδείκνυαν το «Θάρθη θάρθη» των Γιάννη Ρενιέρη-Ηλία Ασβεστόπουλου (Ελπίδα) και το «Ένα καλοκαίρι μόνο» (Μαρίνα) σε «εναλλακτικούς» κλαμπίστικους ύμνους. Αυτά στα 2000s…

Τώρα, ένα από τα τελευταία και ωραιότερα δείγματα εκείνου του ήχου –της γυναικείας ελληνικής ποπ των σέβεντις εννοώ– αποτελεί το LP της Τζέσσικας «Έλα Tώρα... Που δε Θες...» [EMI/ Columbia], που θα κυκλοφορούσε το 1977 σε παραγωγή του σημαντικού Γιώργου Πετσίλα.
Λέω «τελευταία και ωραιότερα δείγματα», γιατί από ’κει και πέρα δεν αλλάζει μόνο η εξωτερική ποπ αντίληψη, αλλάζει συν τω χρόνω και η ουσία της (πάνε μαζί αυτά). Γίνεται, δηλαδή, περισσότερο πεζή και λιγότερο αφελής σε σχέση με τη θεματολογία της (στο μέλλον η αφέλεια θα παρέμενε σ’ ένα βαθμό, αλλά θα ήταν επιτηδευμένη), ενώ και από πλευράς ενορχηστρώσεων θα εισβάλλουν σιγά-σιγά τα σύνθια, αντικαθιστώντας (ανεπαρκώς εννοείται) τα φυσικά όργανα.
Ήδη από το 1977 ο ποπ ήχος του Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού ήταν κατά κάποιο τρόπο ξεπερασμένος. Τραγούδια όπως τα «Ας κάνουμε απόψε μια αρχή» (1977) με την Άννα Βίσση και «Κράτα με» (1978) με τους Τάκη Αντωνιάδη-Χριστίνα θυμίζουν πιο πολύ τα... δυσκίνητα φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού του εξωτερικού της εποχής (όπως του βουλγάρικου Golden Orpheus για παράδειγμα), ενώ ο Γιώργος Πολυχρονιάδης με το «Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας», το 1979, θα έβαζε ταφόπλακα στο παλιό στυλ, το οποίο θα έμπαινε οριστικά στο χρονοντούλαπο στα πρώτα χρόνια του ’80.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/monadiko-almpoym-tis-tzessikas-apo-1977-ypirxe-ena-apo-ta-oraiotera-tis-ellinikis-pop

ΦΑΝΚΙ ΦΡΑΝΚΙ περαστικοί

Το άλμπουμ «Περαστικοί» [CiMBALOM Records / B-otherSide Records, 2025] του Φάνκι Φράνκι επιχειρεί να συνδυάσει, σε κάποια tracks, ελληνικό στίχο με κάπως funky electro-beats, με το συνολικό αποτέλεσμα να κρίνεται ως συμπαθητικό. 

Έχει κάτι από τα ελληνικά 80s ο ήχος του Φάνκι Φράνκι και αυτό το retro feeling, που μετατοπίζεται σταδιακά προς το pop-rock, τού δίνει ένα πρώτο ξεπέταγμα (το πώς εξελίσσεται το φερώνυμο track, το «Περαστικοί», είναι μια πρώτη απόδειξη αυτού που λέω). Το «Μελαγχολία ’90», που έχει και κάποιες κοινωνικές προεκτάσεις στον στίχο, και που διολισθαίνει περισσότερο προς το rock, είναι επίσης ένα καλό δείγμα της τραγουδοποιίας του Φάνκι Φράνκι (πάντα από την Πλευρά Α). Γενικώς, όπου «μπαίνουν» περισσότεροι μουσικοί στις ηχογραφήσεις το πράγμα εξελίσσεται καλύτερα – έχει, εννοώ, περισσότερο ενδιαφέρον, και αυτό το «πιάνεις» και στο «Σε θυμάμαι», που κλείνει την πρώτη πλευρά, και στο οποίο συμμετέχουν οι Αστέριος Παπασταματάκης πλήκτρα, Θοδωρής Κότσυφας κιθάρες, Ντίνος Μάνος μπάσο και Μιχάλης Καπηλίδης ντραμς.
To φανκ-ο-ροκ «Σουξέ» είναι ένα πρώτο track από την Side B, που έχει το δικό του ενδιαφέρον, και που περιγράφει με ωραίο τρόπο, όλες αυτές τις ελληνικές αναφορές του Φάνκι Φράνκι, που μπορεί να ξεκινούν από τον Σαββόπουλο και να καταλήγουν στον Γιοκαρίνη, ενώ στο ελαφρώς funky «Τι όνειρο κι αυτό» συναντάμε στο team τους Γιώτη Σαμαρά κιθάρα, Θοδωρή Ρέλλο σαξ και Δημήτρη Μπέλλο χάμοντ, ανάμεσα σε άλλους... Συμπαθητικότατο track (και με αναφορές στο στίχο στο «Να ’μαστε πάλι εδώ, Αντρέα» των Ανδρέα Μικρούτσικου-Μανώλη Ρασούλη). Το έσχατο «Ο κυρ-Μήτσος» φέρνει στη μνήμη το «Μωρό μου» (των Σπανουδάκη-Πουλικάκου) από το «Μεταφοραί Εκδρομαί “Ο Μήτσος”», έχει στο team Αστέριο Παπασταματάκη (πλήκτρα), Ανδρέα Μνιέστρη (σαξόφωνα), Ντίνο Μάνο (μπάσο), Μιχάλη Σιγανίδη (μπάσο) και Μιχάλη Καπηλίδη (ντραμς) και είναι, και αυτό, πλήρως χαρακτηριστικό του ύφους (με τους πολλαπλούς υπαινιγμούς) του Φάνκι Φράνκι.
[Βινυλιακή έκδοση βαρέως βινυλίου και 150 αριθμημένων αντιτύπων].
Επαφή: https://funkyfranky.bandcamp.com/album/perastik

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 686

28/11/2025
Μας έχουν πρήξει ορισμένοι και ορισμένες με τις συναυλίες. Εντάξει καλές είναι και οι συναυλίες, αλλά καλύτερες ήταν κάτι άλλες εποχές, δεκαετίες πριν, όταν κάτι συνέβαινε εκεί, διαφορετικό από το «ήμουν κι εγώ εκεί».
Εμένα με ενοχλεί, ας πούμε, το γεγονός πως κάποιοι υπερεκτιμούν τις συναυλίες, υποτιμώντας ταυτοχρόνως τη δισκογραφία.
Αν είναι δυνατόν να περιμένει κάποιος να μάθει ή να ευχαριστηθεί τον Χατζιδάκι από την Μποφίλιου και τον Χαρούλη (ή όποιον άλλον σημερινό), όταν υπάρχει τζάμπα όλο το έργο του στο YouTube. Τραβάτε ακούστε το «Ματωμένο Γάμο / Παραμύθι Χωρίς Όνομα» και τη «Μυθολογία» με τον Παππά και τον Ρωμανό και παρατάτε με τώρα με τα Μπέρκλι, τους Παρθενώνες και τις Νέες Ζηλανδίες.
Το λέω, γιατί εμείς τα πληρώναμε αυτά τα πράματα, για να τα ευχαριστηθούμε. Έχω καμιά 50αριά δίσκους και CD του Χατζιδάκι και πρέπει να έχω δώσει το λιγότερο 1000 ευρώ (σημερινές τιμές) μέσα στις δεκαετίες, για να μπορέσω να τ’ ακούσω, να τα ευχαριστηθώ και να τα εκτιμήσω. Κι εσείς τα έχετε τζάμπα, μπροστά στα πόδια σας, και μου θέλετε συναυλίες...
Ρε τα έχετε ακούσει αυτά τα έργα; Τα έχετε στη δισκοθήκη σας; Tα ξέρετε απ’ έξω κι ανακατωτά; Έχετε αντιληφθεί τι είχε γράψει τότε ο άνθρωπος;
Άμα θέλετε συναυλίες τραβάτε να ακούσετε τον Αργυρό και τον Οικονομόπουλο. Μια χαρά παιδιά είναι, και ωραία τραγούδια έχουν, και φίνα θα περάσετε. Ο Χατζιδάκις σας μάρανε...

[αυτό το τελευταίο το αφιερώνω στους κουλτουριάρηδες και τις κουλτουριάρες, που είναι στα κάγκελα]

28/11/2025
Όσοι και όσες θα αγοράσουν βιβλία σήμερα (Black Friday), είτε για τους ίδιους-ες είτε για δώρα, να θυμίσω πως υπάρχουν κι αυτά...

27/11/2025
Κι αυτή η τραγουδάρα ρε φίλε από την Ornella...
https://www.youtube.com/watch?v=Zpxa5d-xxOc&list=RDZpxa5d-xxOc&start_radio=1

27/11/2025
Στις 9:45, απόψε, θα μιλήσω εν τάχει για τις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024] στον ραδιοφωνικό ΣΚΑΪ 100.3, στην εκπομπή του Δημήτρη Γιατζόγλου.
Αν και έχει περάσει ένας χρόνος και πλέον από την έκδοση αυτού του βιβλίου, χαίρομαι όταν υπάρχουν άνθρωποι που ανακαλύπτουν τις λίγο παλιότερες ή και τις πολύ παλιότερες δουλειές μου (βιβλία, κείμενα κτλ.). Εγώ, από τη μεριά μου, τίποτα δεν ξεχνώ και είμαι πάντα παρών γι’ αυτά τα θέματα, καθότι όλα είναι «παιδιά μου», όπως λέμε...

[εν τω μεταξύ το βιβλίο πουλιέται σε πολύ ελκυστική τιμή (11,90 ευρώ) στα κεντρικά βιβλιοπωλεία, π.χ. Πολιτεία, Πρωτοπορία, και προτείνω σε όλες και όλους να το αγοράσουν γιατί σε λίγο και αυτό δεν θα βρίσκεται]

27/11/2025
Να διευκρινίσω κάτι σε σχέση μ’ ένα προηγούμενο ποστ στο οποίο πήρα θέση, για το θέμα που προέκυψε αναφορικά με τις συναυλίες με τραγούδια των Θεοδωράκη-Χατζιδάκι, από τους Μποφίλιου-Χαρούλη.
Εμένα δεν με ενδιαφέρει ΚΑΘΟΛΟΥ η νομική διάσταση του θέματος, που είναι, εν τω μεταξύ, και η μόνη που πρακτικά ισχύει.
Η θέση που πήρα έχει να κάνει μόνο με αισθητικά ζητήματα. Είναι προφανές αυτό. Εμένα δεν μου αρέσει ν’ ακούω Χατζιδάκι ούτε από την Μποφίλιου, ούτε από τον Χαρούλη (είναι θέμα γούστου), δεν μου αρέσουν επίσης οι αφίσες της εκδήλωσης κ.λπ. (κι αυτό είναι θέμα γούστου). Όπως έγραψα ακριβώς:
>>Μόνο και μόνο για τις τόσο κακές από αισθητικής πλευράς αφίσες (η μία σαν κακέκτυπο τουριστικής Ελλάδας του ’60 και η άλλη σαν από την παραλιακή της «νύχτας) και με το δίπολο Μίκης-Μάνος σε πρώτο πλάνο (μία εντελώς άστοχη κίνηση και υποτιμητική, κατ’ εμέ, και για τους δύο συνθέτες), κι έχοντας, βεβαίως, κατά νου τα παραπάνω λόγια του (Μάνου) Χατζιδάκι κι εγώ θα τις έκοβα στεγνά τις συναυλίες αν ήμουνα κληρονόμος του...<<
Θα τις έκοβα, φυσικά, αν μπορούσα να τις κόψω. Αν είχα το νομικό δικαίωμα να το κάνω. Είναι προφανές θέλω να πω αυτό. Αν όμως θέλω να τις κόψω, αλλά δεν μπορώ νομικά να το κάνω, τότε πώς θα τις κόψω; Δεν υπάρχει θέλω να πω άλλος τρόπος.
Προσωπικά δεν τα ξέρω –και δεν μ’ ενδιαφέρουν ΚΑΘΟΛΟΥ, ειλικρινά το λέω– τα νομικά επιχειρήματα της κάθε πλευράς. Εγώ μιλάω μόνο με όρους γούστου, αισθητικής και προσωπικών αντιλήψεων επί του αισθητικού δεδομένου. Όλα τα υπόλοιπα είναι δουλειά των δικηγόρων. Δεν είναι δική μου δουλειά.

27/11/2025
Για την Ornella Vanoni, που πέθανε τις προάλλες, δεν πόσταρα κάτι. Πόσταραν άλλοι και είναι το ίδιο, αφού έβαλα λάικ σ' εκείνους. H Vanoni έχει πει μερικά από τα πιο αγαπημένα μου ιταλικά τραγούδια, κι ένα πρώτο είναι το Eternita (των Camaleonti) από το Sanremo του 1970. Κατετάγη μόλις τέταρτο τότε, και όμως ήταν τραγουδάρα - ούτε 100 σημερινά νούμερο 1, αν τα βάλεις μαζί, δεν αγγίζουν το μελωδικό μεγαλείο του. Εν τω μεταξύ εδώ έχουμε κι έναν ορισμό της ποπ ε, με αληθινά έγχορδα κ.λπ.
https://www.youtube.com/watch?v=yeqCUCewJoQ&list=RDyeqCUCewJoQ&start_radio=1

26/11/2025
Έχει διάφορες χρήσεις. Και σε παίρνει ο ύπνος και το χρησιμοποιείς και για τάκο... (Κώστας Μητρόπουλος από παλιά)

26/11/2025
Τα βρήκα σε παλιατζίδικο με 1 ευρώ, πριν από κάτι μέρες (αυτή είναι η μοίρα τέτοιων βιβλίων). Φυσικά αγόρασα μόνο το δεύτερο, λόγω ειδικών ενδιαφερόντων.

26/11/2025
Κι ενώ τους αγνοούν και τους φτύνουν μια ζωή στα "βοθροκάναλα της διαπλοκής", βγαίνοντας μόνο σε κάτι περιθωριακά μίντια που τα βλέπουν τρεις κι ο κούκος, τώρα τους έχουν πρώτο τραπέζι πίστα, μόνο και μόνο για να βρίζουν τον Τσίπρα. Η ντροπή δεν είναι στα "βοθροκάναλα", είναι σ’ αυτούς που πιάνουν στασίδι στα πάνελ, από τα χαράματα, που γλείφουν εκεί όπου τους έφτυναν, για 10 λεπτά δημοσιότητας, γνωρίζοντας πως αμέσως μετά θα τους ξαναπετάξουν στα σκουπίδια.
[μάλλον έχει δίκιο ο Τσίπρας που τους βρίζει, για άλλους λόγους βέβαια εκείνος]

PATRICIA BRENNAN ξανά ένα αξιόλογο άλμπουμ από την συνθέτρια, βιμπραφωνίστρια και αυτοσχεδιάστρια της jazz

Για την συνθέτρια, βιμπραφωνίστρια και αυτοσχεδιάστρια της jazz Patricia Brennan έχω γράψει πολλές φορές στο blog. Γνωρίσαμε την Brennan από την παρουσία της στο άλμπουμ των Michael Formanek / Ensemble Kolossus “The Distance”, στην ECM, τo 2016, μα και μέσα από εγγραφές των Matt Mitchell, John Hollenbeck Large Ensemble, Tomas Fujiwara και άλλων, ενώ και η προσωπική δισκογραφία της «λάμπει» – όταν αναφέρεται κανείς στο “Maquishti” [Valley of Search] κατ’ αρχάς από το 2021, όπως και στα “More Touch” [Pyroclastic Records, 2022] και “Breaking Stretch” [Pyroclastic Records, 2024] στη συνέχεια, για τα οποία υπάρχουν αναλυτικές reviews στο δισκορυχείον.

Το πιο νέο CD της Brennan αποκαλείται “Of the Near and Far” [Pyroclastic Records, 2025] και είναι ηχογραφημένο από τον Chris Allen στο Sear Sound της Νέας Υόρκης το διήμερο 8 και 9 Δεκεμβρίου το 2024. Περιέχει, δε, επτά καταπληκτικές δικές της συνθέσεις, τις οποίες φέρει εις πέρας μια ομάδα δέκα μουσικών, υπό την διεύθυνση του Eli Greenhoe. Τα ονόματά τους: Modney βιολί, Pala Garcia βιολί, Kyle Armbrust βιόλα, Michael Nicolas τσέλο, Sylvie Courvoisier πιάνο, Miles Okazaki κιθάρες, Kim Cass μπάσο, John Hollenbeck ντραμς, κρουστά, Arktureye ηλεκτρονικά και Patricia Brennan βιμπράφωνο με ηλεκτρονικά, μαρίμπα.
Το ύφος των συνθέσεων δεν είναι εύκολο να περιγραφεί. Οπωσδήποτε ο όρος «σύγχρονη μουσική» μπορεί να δουλεύει καλά, αλλά ταυτοχρόνως είναι και τόσο ασαφής, ώστε, για να «δουλέψει» ακόμη πιο καλά, να χρειάζεται κι άλλες συμπληρώσεις. Φυσικά η σύγχρονη jazz και ο αυτοσχεδιασμός είναι βασικές κατευθυντήριες τάσεις εδώ, αλλά ταυτοχρόνως υπάρχουν και πολλά abstract chamber ηχοχρώματα, που προσδίδουν στο άκουσμα ένα avant άρωμα, όπως υπάρχουν, σκόρπιοι, και πλείστοι άλλοι υπαινιγμοί, δηλαδή «ψαγμένο» rock (King Crimson-ικό ας πούμε), ανακατεμένο με φολκλορικά στοιχεία, ηλεκτρονικές παραδοξότητες, στιγμές ηχηρής exotica και άλλα τινά, που υποτάσσονται, άπαντα, κάτω από την ευφυή αφήγηση της Brennan – η οποία κατορθώνει από το πρώτο κιόλας κομμάτι του δίσκου της, το “Antlia”, να σε συνεπάρει με την ορμητική ανάπτυξή του. Το ξεκίνημα του δίσκου, σε κάθε περίπτωση, είναι εντυπωσιακό και tracks σαν το μαγικό “Aquarius” δεν γίνεται να μην σε γεμίσουν συναισθηματικά, με το “Andromeda” να ροκάρει μ’ έναν αξιοθαύμαστο τρόπο κ.λπ.
Κάθε στιγμή του “Of the Near and Far” έχει το ξεχωριστό νόημά της, καθώς τίποτα δεν κινείται τυχαία σ’ ένα άλμπουμ, που δείχνει, για μιαν ακόμη φορά, την αξία και τη υψηλότατη θέση της Patricia Brennan στη σημερινή απαιτητική μουσική.
Επαφή: www.patriciabrennanvibes.com, www.pyroclasticrecords.com

HAKAN BAŞAR ένα νέο όνομα της τουρκικής τζαζ

Ο πιανίστας Hakan Başar είναι ένα από τα πιο νέα, μεγάλα λένε κάποιοι, ονόματα της τουρκικής τζαζ. Γεννημένος το 2004 στην Κωνσταντινούπολη, ο 21χρονος Başar ηχογραφεί και συμμετέχει σε φεστιβάλ από το 2015 (είναι αυτό που λέμε «παιδί θαύμα»), έχοντας μαθητεύσει δίπλα στον Chick Corea και άλλους διαφόρους. Σ’ αυτό το πιο νέο άλμπουμ του, που αποκαλείται “Maiden Voyage” [RED Records / AN Music, 2025], ο Başar συνεργάζεται με δύο ιταλούς μουσικούς, τον Michelangelo Scandroglio μπάσο και τον Bernardo Guerra ντραμς, ηχογραφώντας μαζί τους, τον Οκτώβριο του 2024 στο Μιλάνο, ένα ελκυστικότατο σετ.

Το αποκαλώ έτσι καθότι στο CD αυτό κυριαρχούν οι διασκευές συνθέσεων των Michel Petrucciani, Oscar Peterson, Billy Strayhorn (2), Cedar Walton, McCoy Tyner, Herbie Hancock και Wes Montgomery, καθώς ανάμεσά τους παρεμβάλλεται μόνον ένα πρωτότυπο (του Başar).
Εντάξει... απλώς και μόνον το γεγονός πως, στα 21 χρόνια σου, έχεις στο ρεπερτόριό σου και μπορείς να διασκευάζεις συνθέσεις όλων των ανωτέρω σημαίνει κάτι – κάτι πολύ εννοώ, που δεν γίνεται να μην αξιολογηθεί θετικώς. Και βεβαίως το ότι θέλεις, σ’ αυτή την πολύ νεαρή ηλικία, να μην εμφανίζεσαι κυρίως ως συνθέτης, φανερώνει και μια σεμνότητα, παραλλήλως, από τη μεριά του τούρκου μουσικού, που σε κάθε περίπτωση είναι και σύμφυτη της ηλικίας του (αναλογίζεται εννοώ πού ακριβώς εισέρχεται και με τι αναμετριέται). Η σεμνότητα, όμως, σταματάει εκεί ακριβώς. Το λέω, γιατί αυτό που παρακολουθούμε, και ακούμε, εν τέλει, είναι κάτι πολύ σπουδαίο και δυνατό, καθώς προέρχεται από μουσικούς που γνωρίζουν πώς να συναρπάζουν με τα, ψυχή τε και σώματι, παιξίματά τους. Ιδίως από τη μεριά του Hakan Başar αυτό το αντιλαμβάνεσαι σε tracks σαν το “Lotus blossom” του Strayhorn, το “Inception” του Tyner κ.λπ.
Το “Maiden Voyage” είναι ένα ακόμη βήμα προς την ευρύτερη καταξίωση για τον Hakan Başar. Αυτό είναι σίγουρο.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 685

25/11/2025 

Υπάρχει απόλυτη καταπάτηση του δημόσιου χώρου από διάφορες σιδηροκατασκευές, ταχυδρομικά λόκερ τα λένε και βεβαίως από διάφορα άλλα σπίτια ανακύκλωσης (κάτι τεράστια γομάρια), τριπλούς κάδους ανακύκλωσης, υπερτροφικά περίπτερα, τραπεζοκαθίσματα, άλλες κατασκευές με ξύλινα πατάρια, γυάλινα παραπετάσματα, ανεμιστήρες και θερμάστρες κτλ. Κάποτε λέγαμε ή λέμε και για τα προεκλογικά κιόσκια, παρότι αυτές οι αηδίες ξεστήνονται μετά από τις εκλογές. Γενικά, ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει νόμιμα ή παράνομα, εις βάρος του ελεύθερου δημόσιου χώρου.
Μεγαλώσαμε στην επαρχία των σέβεντις, με τα κάτισχνα περίπτερα, τα ελάχιστα τρίποδα τραπεζάκια στις πλατείες, και τους καστανάδες στις γωνίες το χειμώνα (μέχρι εκεί), και όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα δεν μπορώ παρά να τα αντιμετωπίζω κάπως σαν εχθρική επιδρομή.
>>Σχολεία: Λόκερ για να ελαφρύνει η τσάντα των μαθητών. Το κόστος για την τοποθέτηση ντουλαπιών σε όλα τα δημόσια δημοτικά θα ανέλθει σε 8,5 εκατ. ευρώ<<
Προτείνω να έχουν γαλάζια πόμολα τα λόκερ. Ενώ στο κέντρο κάθε πόρτας τους εγώ θα έβαζα, έτσι σαν διακόσμηση, για να μην είναι κενές, και από μια ωραία ακρίδα...

25/11/2025
O Χατζιδάκις ενόσω ζούσε και βασικά στην τελευταία 15ετία της ζωής του, αυτό το εμπορικό πράμα, που αποκαλείται συναυλία, το αντιμετώπιζε με σκεπτικισμό. Φυσικά, όσο ζούσε, ήταν απολύτως υπεύθυνος των επιλογών του και δεν ετίθετο θέμα. Δηλαδή έκρινε ο ίδιος τι τον εξέφραζε αισθητικά και ιδεολογικά και από ’κει και πέρα προχωρούσε. Δεν νομίζω πως υπήρχαν άλλα κριτήρια στις αποφάσεις του. Δηλαδή το να κάνει κάτι απλώς και μόνο για να πουλήσει. Αυτά τα είχε κόψει και απορρίψει από την εποχή του ελληνικού σινεμά στη δεκαετία του ’50 και των «παιδιών του Πειραιά».
Εγώ κρατάω από τις συναυλιακές επιλογές του Χατζιδάκι το ότι πήγε και έπαιξε στο φεστιβάλ Αυγής-Θουρίου, το 1983, αν θυμάμαι καλά (και όχι στο φεστιβάλ της Νεολαίας Πασόκ, και πολύ περισσότερο της ΟΝΝΕΔ τού φίλου του Αβέρωφ), ενώ μετά από την πτώση του κομμουνισμού, την εποχή που βάλλονταν και συκοφαντούνταν οι σχετικές ιδέες πανταχόθεν, είχε τη γενναιότητα να ζητήσει να δώσει συναυλία στο Σπίτι του Λαού στον Περισσό (το έχει πει αυτό η Αλέκα Παπαρήγα σε συνέντευξή της). Και αν τελικά η συναυλία εκείνη δεν δόθηκε ήταν γιατί είχε αρρωστήσει ο Χατζιδάκις, και όχι για άλλο λόγο.
Φυσικά το ΚΚΕ θα τιμούσε τον Μάνο Χατζιδάκι, το 2008, σε μεγάλη συναυλία στη Ρωμαϊκή Αγορά (χωρίς κομματικά συνθήματα και σφυροδρέπανα σεβόμενο την δική του ιδεολογία, του Χατζιδάκι εννοώ), για τα 90 χρόνια του κόμματος. Και η Παπαρήγα ήταν η πρώτη που θα άνοιγε αυτές τις τιμητικές συναυλίες σε έλληνες συνθέτες, χρόνια πριν από τον Κουτσούμπα.
Θέλω να πω πως ο Χατζιδάκις ήταν απρόβλεπτος για τον μέσο άνθρωπο ή για το μέσο γούστο. Και σήμερα, αν ζούσε, το ίδιο απρόβλεπτος θα ήταν. Δεν ξέρω σε τι θα έλεγε «ναι» τώρα (μπορώ να υποθέσω, αλλά δεν θέλω), αλλά είμαι σίγουρος ότι θα έλεγε όχι σε καθεστωτικές συναυλίες, που θα προσπόριζαν οφέλη στις πλειοψηφίες και στις πάσης φύσεως εξουσίες.

25/11/2025
Λόγια του Μάνου Χατζιδάκι είναι αυτά...
Πρώτον:
«Δεν είναι ένδειξη αξίας του τραγουδιού, όταν τραγουδιέται από τον κόσμο. Αντιθέτως είναι ένδειξη μη αξίας του τραγουδιού. Ενός βιομηχανικού κατασκευάσματος στα μέτρα των δυνατοτήτων του κόσμου».
Και δεύτερον... ενώ έχει πλέξει το εγκώμιο του Θεοδωράκη, με πολύ φοβερά λόγια, ότι δηλαδή άνθρωποι που έχουν δώσει την ίδια τους τη ζωή για τις ιδέες τους είναι υπεράνω κριτικής (αυτό είναι το νόημα των λόγων του) μετά λέει:
«Είμαστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι (με τον Θεοδωράκη). Κακώς μας συνέδεσαν. Έπαιξε μεγάλο ρόλο η κρητική μας καταγωγή και το –άκης. Εδώ στην Ελλάδα υπάρχει πάντα η τάση να υπάρχουνε οι διαχωρισμοί. Οι φανατισμένες ας πούμε διαχωριστικές γραμμές Βενιζέλος-Κωνσταντίνος, Καραμανλής-Παπανδρέου, Χατζιδάκις-Θεοδωράκης... πάντα υπάρχει αυτό, που είναι αστείο. Δεν έχουν αλήθεια αυτές οι διαχωριστικές γραμμές. Αυτοί οι διαχωρισμοί. Ο κόσμος τις έχει ανάγκη, για να καταλαβαίνει τις προσωπικότητές του. Οι Έλληνες έχουν αυτή την τάση να μάχονται δήθεν με το αντίθετό τους».

Μόνο και μόνο για τις τόσο κακές από αισθητικής πλευράς αφίσες (η μία σαν κακέκτυπο τουριστικής Ελλάδας του ’60 και η άλλη σαν από την παραλιακή της «νύχτας) και με το δίπολο Μίκης-Μάνος σε πρώτο πλάνο (μία εντελώς άστοχη κίνηση και υποτιμητική, κατ’ εμέ, και για τους δύο συνθέτες), κι έχοντας, βεβαίως, κατά νου τα παραπάνω λόγια του Χατζιδάκι κι εγώ θα τις έκοβα στεγνά τις συναυλίες αν ήμουνα κληρονόμος του...
[δεν θα δεχθώ σχόλια εναντίον του γιου του Χατζιδάκι, για άλλα θέματα]

24/11/2025
Υπάρχουν κάποια τραγούδια του Χατζιδάκι που μπορείς να τ' ακούσεις και από άλλους τραγουδιστές, αλλά μερικά δεν έχει νόημα να ακουστούν από κανέναν άλλον, παρά μόνον από εκείνους που διάλεξε ο ίδιος να τα πούνε...
Δηλαδή λέγεσαι Μποφίλιου ή Χαρούλης και θέλεις να πεις Χατζιδάκι; Θα το συζητήσουμε... Αλλά άμα θες να πεις ένα τραγούδι σαν αυτό θα φας... φερμπότεν. Εννοώ πως θα σταματήσεις αυτοστιγμεί να τραγουδάς, θα έχεις δίπλα το πικάπ, θα έχεις τη βελόνα απίκο στο τραγούδι, θα κατέβεις από τη σκηνή και θα αφήσεις τα ηχεία να αναλάβουν τα υπόλοιπα. Για να 'μαστε ξηγημένοι.
https://www.youtube.com/watch?v=_mgYRiZriik

24/11/2025
 «Κάτω από την γνωστή ιστορία της Ευρώπης κυλάει μια άλλη υπόγεια. Αυτή αποτελείται από το πεπρωμένο των ενστίκτων και των απωθημένων ανθρώπινων παθών, των εκφυλισμένων από τον πολιτισμό»
T.W. Adorno - M.Horkheimer
(από τη «Διαλεκτική του Διαφωτισμού», 1947)
«Βιτρίνες λουσμένες στο φως / φιγούρες εικόνες θυμίζουν ανθρώπους / που επάνω τους άφησε τα ίχνη του ο πολιτισμός» (χαμόγελο) 
[Ηλίας Ασβεστόπουλος 2002 «Πόλα», 1975)
Κι ας την έθαβε την «Πόλα» ο Αργύρης, όπως είχα γράψει πριν από λίγο καιρό... δες στα σχόλια...
https://www.youtube.com/watch?v=gRTmuuwDRCE&list=RDgRTmuuwDRCE&start_radio=1

24/11/2025
Βρήκα αυτό στο goodreads. Αναρτήθηκε στις 29/10 από κάποιον αναγνώστη ονόματι Costas..., αλλά εγώ το είδα τώρα.

>>Το βιβλίο του δισκορύχου Φώντα Τρούσα είναι ένα έργο που συνδυάζει ιστορική έρευνα, κοινωνιολογική ανάλυση και βαθιά αγάπη για τη μουσική. Μια πολυσέλιδη, ερευνητικά θεμελιωμένη και ταυτόχρονα προσωπική κατάθεση για τη γέννηση και τη διαμόρφωση της ελληνικής ροκ κουλτούρας. Ο συγγραφέας προσεγγίζει τη μουσική όχι απλώς ως ήχο ή ρεύμα νεανικής διασκέδασης, αλλά ως καθρέφτη μιας ολόκληρης εποχής που άλλαζε ριζικά — κοινωνικά, πολιτικά και αισθητικά.
Από την αρχή, τίθεται το πλαίσιο της λεγόμενης «μακράς δεκαετίας του '60», μιας περιόδου που εκτείνεται από τα μέσα της δεκαετίας του '50 έως και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης (1974-75). Στόχος είναι να καταδειχτεί ότι οι ροκ δονήσεις στην Ελλάδα δεν ήρθαν ως απλή εισαγωγή από τη Δύση, αλλά ως σύμπτωμα μιας κοινωνίας που αναζητούσε ταυτότητα, ελευθερία και, γιατί όχι, ρήξη με τα βαρίδια του παρελθόντος. Η επιλογή του όρου «αντι-ανάγνωση» φανερώνει την πρόθεση να ξαναδούμε την ιστορία χωρίς τα παραμορφωτικά φίλτρα της νοσταλγίας ή της επιφανειακής χρονογράφησης.
Ο συγγραφέας χαρτογραφεί σχολαστικά τις συνθήκες μέσα στις οποίες το ελληνικό ροκ αναπτύχθηκε: από τα πρώτα συγκροτήματα και τις μουσικές επιρροές μέχρι τις αντιδράσεις της κοινωνίας, της εκκλησίας και του (μετεμφυλιακού) κράτους. Δείχνει πως η ροκ σκηνή αλληλεπίδρασε με τη νεολαία, την πολιτική αμφισβήτηση, αλλά και με τα αδιέξοδα της εποχής — μια σχέση συχνά αντιφατική, η οποία εκτείνεται από τη ρομαντική επανάσταση ως την καλλιτεχνική προσαρμογή.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σύνδεση της διεθνούς ροκ κουλτούρας με την ελληνική πραγματικότητα. Ο Τρούσας συγκρίνει την επιρροή φαινομένων όπως οι Beatles, το ζευγάρι Λένον και Γιόκο Όνο ή οι Rolling Stones με τα όσα συνέβαιναν στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και αλλού. Μέσα από αυτά τα παραδείγματα, επιχειρεί να κατανοήσει πως οι παγκόσμιες τάσεις μεταφράστηκαν -συχνά ατελώς και ανορθόδοξα- σε μια χώρα που βίωνε μακρά περίοδο λογοκρισίας, συντηρητισμό, πολιτική καταπίεση και εντέλει στρατιωτική δικτατορία.
Ένα μεγάλο ατού του βιβλίου είναι ότι δεν εξιδανικεύει γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις. Ο Τρούσας αναγνωρίζει τις αντιφάσεις της ελληνικής ροκ σκηνής, τους περιορισμούς, τις απομιμήσεις, τις πολιτικές σιωπές, αλλά και τη δύναμή της να επιμένει δημιουργικά. Η κριτική του είναι ψύχραιμη και τεκμηριωμένη, δείχνοντας ότι το ροκ στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ μόνο μουσική· ήταν μια πολιτισμική πράξη αντίστασης αλλά ταυτόχρονα και κομφορμισμού, πάντα μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια και τις συνθήκες της εποχής.<<

22/11/2025
Άκουγα χθες μια καινούρια ηχογράφηση της Σαβίνας Γιαννάτου, improv, με βοκαλισμούς και μου θύμισε ρε φίλε, σε κάποιο σημείο, τον Μπάλλο του Σαββόπουλου, εκεί όπου ο Διονύσης αρχίζει τα... γκουχ, γκουχ... μετά το 13ο λεπτό (άκου στα σχόλια, στο σημείο που έχω επιλέξει), ενώ από κάτω συνοδεύουν με μανιακό τρόπο τα κρουστά. Αν απομονώσεις αυτό το σημείο και το ακούσεις μόνο του είναι εντελώς free improv.
Να πούμε ευθαρσώς ότι ο Μπαλλος είναι το κορυφαίο άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας (και όχι απλά του ελληνικού ροκ), επειδή έχει (και) «τα πάντα» μέσα, για να τελειώνουμε επιτέλους;
update
[ευχαριστώ όλους και όλες που σχολίασαν]