Τρίτη 12 Μαΐου 2015

ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ ο… ψυχεδελικός «Αλλάχ»

Θυμάμαι τον Νίκο Γούναρη (1915-1965) όχι γιατί προ ημερών (την 5η Μαΐου) συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από το θάνατό του. Τον θυμάμαι τακτικά και επί μονίμου βάσεως. Είναι από τους πολυαγαπημένους μου τραγουδιστές. Μεγάλωσα με το «Πέντε χρόνια περάσανε» και το «Τώρα που σε γνώρισα», γιατί ήταν o αγαπημένος των γονιών μου. Ο πατέρας μου ήξερε πάμπολλα τραγούδια του απ’ έξω, ενώ η μάνα μου τον είχε δει «ζωντανό» στην Αίγλη του Ζαππείου στα πρώτα χρόνια του ’50. Είχα, έτσι, πληροφόρηση από πρώτο χέρι.(...)
Για το μεγαλείο του Γούναρη, αλλά και για τη μοναξιά τού καλλιτέχνη καθώς εκείνος ολοκληρώνει την αποστολή του, έχει γράψει ένα πολύ ωραίο κείμενο ο Αντρέας Καραντώνης στο βιβλίο του «Θυμάμαι την Αμερική» [Το Ελληνικό Βιβλίο, 1963]. Το χαρακτηριστικό απόσπασμα, που είχε αναδημοσιευτεί και στο τεύχος #60 του Jazz & Τζαζ, τον Μάρτιο του ’98, αναφέρεται σε μιαν επίσκεψη τού γνωστού λογοτέχνη, κριτικού κ.λπ. στο κέντρο «Αθήναι» του Σικάγου, στις αρχές των sixties… 
«Ήταν μια συμπυκνωμένη ζωή ο Γούναρης εκεί μέσα, κάτω από τις φουσκωμένες Καρυάτιδες. Κουνιόνταν σαν δαιμονισμένος, απάνω κάτω, έχωνε την κιθάρα του κάτω απ’ το πηγούνι του, σαν να έκοβε μ’ αυτήν το κεφάλι του, γούρλωνε τα μάτια του άρπαζε το μικρόφωνο, μιλούσε, τραγουδούσε, ούρλιαζε σε μια γλώσσα δική του. Κι όλα αυτά σε μια αδιάκοπη διαπασών, ακράτητος, ακούραστος, ανένδοτος, βέβαιος για το αποτέλεσμα. Το φρένιασμά του είχε μεταδοθεί και στα μπουζούκια, που με τις τρομερές διπλοπενιές τους κάναν το “Αθήναι” να τρέμει συθέμελο, έτσι που νόμιζες πως χόρευαν κι οι Καρυάτιδες. Μα σιγά-σιγά, μέσα απ’ όλα αυτά, ξέκοβε, ξεχώριζε ο Γούναρης. Τον έβλεπες και έλεγες πως παλεύει μέσα στο κενό.
Μα εκεί που νομίζαμε, με τρόμο, πως τώρα πια δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει παρά να πέσει λιπόθυμος στη σκηνή, άξαφνα το θαύμα είχε ακαριαία συντελεστεί: ομαδικό κέφι είχε ξεσπάσει. Τα νευρόσπαστα επιτέλους είχαν πάρει φωτιά. Κουνιόνταν τώρα κι αυτά ρυθμικά στα καθίσματά τους, επαναλάμβαναν ρυθμικά τα επιφωνήματα και τα ρεφραίν του Γούναρη, χειροκροτούσαν, οι γυναίκες άρπαζαν τους άντρες τους και τρέχαν στην πίστα, πολλαπλασιάζονταν οι παραγγελίες των ποτών, δίσκοι με μουσακάδες και ντολμαδάκια ταξίδευαν πάνω από τα κεφάλια, που ανεβοκατέβαιναν ρυθμικά σα γλόμποι. Κέφι! Κέφι! Η Ελλάδα για μια φορά ακόμη “είχε νικήσει”. Κι ο νικητής εξαντλημένος, ιδρωμένος, χλωμός, χωρίς πια να τον προσέχει κανείς, προσπαθούσε ν’ ανοίξει δρόμο μέσα από την χορευτική μάζα που είχε ηλεκτρίσει, για να φτάσει στο μπαρ να πιεί κάτι. Μόνος του ολόμονος. Κανείς πια δεν τον είχε ανάγκη.(…)».

Το όλον εδώ… http://www.lifo.gr/team/music/57496

2 σχόλια:

  1. Ferris Costas

    Ο Γούναρης ήταν τακτικός επισκέπτης της Αιγύπτου. Στις 26 Ιανουαρίου 1952, οι διαδηλωτές έβαλαν φωτιές παντού, και κάψαν όλο το Κάϊρο. Όταν έφτασαν στην Ένωση Αποφοίτων Αμπετείου, όπου το ίδιο βράδυ είχε προγραμματιστεί συναυλία του Γούναρη, ο θυρωρός τους είπε πως είναι Έλληνες, κι εκείνοι έφυγαν ζητωκραυγάζοντας υπέρ των "αδελφών μας των Ελλήνων". Πράγματι, εκείνη τη μέρα, μόνο τα Ελληνικά καταστήματα και στέκια τη γλύτωσαν. Η συναυλία ακυρώθηκε. Ένα χρόνο αργότερα, κι ενώ στο μεταξύ είχε γίνει η επανάσταση των αξιωματικών, ο Γούναρης ήρθε και πάλι κι έδωσε συναυλία στο Γκρην Παρκ του κήπου της Εζμπεκία, δίπλα στην Όπερα. Ήμουν κι εγώ εκεί! (18 χρονών). Εκείνο το βράδυ μας αφιέρωσε σε παγκόσμια πρώτη, τον Αλλάχ.
    Η ηχογράφηση της μεγάλης διάρκειας εκτέλεσης, οφείλεται στο δαιμόνιο του Αντώνη Πλωμαρίτη, παραγωγού στιχουργού κ.λπ. (δίσκοι Melody), που είχε τα μέσα και τον φιλοξενήσανε στον ραδιοφωνικό σταθμό του Καΐρου που διέθετε και τα κατάλληλα μηχανήματα. (Στο ίδιο στούντιο ηχογραφήθηκαν και κάποια μεγάλης διάρκειας ταξίμια, με τον Μανώλη Χιώτη). Ο γιός (?) του Πλωμαρίτη, Στρατής, ζει στη Θεσσαλονίκη, και είναι φίλος μας στο FB.
    Στη σειρά ΟΝΕΙΡΟΥ ΕΛΛΑΣ, η Θέσια Παναγιώτου έκανε (προς... τιμήν μου) μιάν "αναστήλωση" του Αλλάχ, στα 10 λεπτά, με τραγουδιστή τον Ελληνο-Αμερικάνο Γρηγόρη Μανινάκη. και στην κιθάρα τον Σπύρο Κονσολάκη. https://www.youtube.com/watch?v=aCZ8N9uYblg
    ΑΛΛΑΧ (Γρηγόρης Μανινάκης)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσο ενδιαφέρουσα μελέτη και τι ζωντανές περιγραφές, για τον μοναδικό Νίκο Γούναρη! Που πραγματικά, από "τη μουσική των γέρων (μας)", επάξια εντάχθηκε στα καλύτερα των ακουσμάτων μας, όπως σωστά λες, αγαπητέ Φώντα!
    Ευχαριστούμε και τον κ. Φέρρη που μας μετέφερε άλλη μία από τις πάντα ενδιαφέρουσες εμπειρίες του!
    Το 2017, ψάχνοντας κάποια πράγματα σχετικά με τους δίσκους του Γ. Παπαστεφάνου, "Καλησπέρα κύριε Έντισον", πέσαμε σε μία ιστοσελίδα με μερικούς δίσκους 78 στροφών, διαθέσιμους για ακρόαση και κατέβασμα, από κάποιον Αμερικανό, με μόνα στοιχεία, ένα μικρό εισαγωγικό σημείωμα. Φυσικά κατεβάσαμε όλους τους δίσκους, (ανάμεσά τους και αρκετοί του Νίκου Γούναρη), με τα αναμενόμενα σκρατς και κάποιους, ευτυχώς λίγους, φθαρμένους, που δεν παίζουν.
    Έχουν πολύ ενδιαφέρον, και μόνο αυτή η μεταφορά στο χρόνο, είναι, αν μη τι άλλο σαγηνευτική...
    Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να σου δώσουμε το link, (αν δεν το έχεις ήδη), γιατί φανταζόμαστε πως σε ενδιαφέρει και σαν ένα μικρό "ευχαριστώ", για όσα μας προσφέρεις τόσα χρόνια.
    http://78records.cdbpdx.com/Greek/

    ΑπάντησηΔιαγραφή