13/3/2023
Τρανσολατρεία. Η Ατζίτα στην Κέρκυρα
[«Όργια στην Κέρκυρα» (1983) του Ηλία Μυλωνάκου]
12/3/2024
Η μουσική άλλαξε από τότε που τα νέα τραγούδια, ακόμη και οι
επιτυχίες, σταμάτησε να διασκευάζονται.
[ο Guidone ήταν καλύτερος λέει από τους Rolling Stones, στη
Λεωφόρο το '67, όταν έπαιξε σαπόρτ...]
12/3/2024
Μουσική Χάρης Χαλκίτης, στίχοι Boris
Bergman (ο στιχουργός των Aphrodite's Child κ.ά.), τραγούδι Δημήτρης Ταμπόσης.
Όταν τα ελληνικά νιάτα διέπρεπαν στα κλαμπ και τα πικάπ της Δυτικής Ευρώπης...
https://www.youtube.com/watch?v=6zmlTa3vE4w
11/3/2024
Ακούω κάποιους να λένε (τώρα να μην τους χαρακτηρίσω...) πως
δεν κυκλοφορούν σήμερα μουσικά περιοδικά – εννοούν χάρτινα.
Για καθίστε ρε... το Metal Hammer τι είναι; Το YELLOW BOX,
που γράφω κι εγώ, τι είναι; Το LUNG τι είναι; Δεν είναι μουσικό περιοδικό;
Ακόμη και ο Ήχος βγαίνει σε κάποια μορφή, Sound kai Vision νομίζω, κάπως
έτσι... Μπορεί να βγαίνει και κανα άλλο και να μου διαφεύγει... Α ναι, και ο
Μετρονόμος!
Δηλαδή, επειδή δε βγαίνει το Ποπ & Ροκ (που για μένα
ήταν το χειρότερο μουσικό περιοδικό των έιτις - update: από τα τρία μεγάλα της
εποχής εννοώ), πάει να πει ότι δεν κυκλοφορούν μουσικά περιοδικά;
11/3/2024
ερωτική πόλη, μεγάλη φτωχομάνα, πόλη των ποιητών,
συμβασιλεύουσα, νύφη του θερμαϊκού και... συννυφάδα του παγασητικού
[ρε μην ξαναπείτε όλες αυτές τις μ@λακίες]
11/3/2024
Τελικά, αν και το κομμάτι της Σάττι το γράψανε καμιά δεκαριά
άτομα δεν αποφεύχθηκε η αναταραχή με το «τα τα τα».
Σήμερα τα τραγούδια –τα ποπ, που κάνουνε τεράστιες επιτυχίες
σε tiktok, youtube κ.λπ., δεν λέμε για τα άλλα, που τ’ ακούνε 100 άνθρωποι–, τα
γράφουνε, αυτοί που τα γράφουνε, αγκαλιά με τους δικηγόρους.
Η φάμπρικα της «κλεψιάς», αληθινής ή δήθεν, είναι από τις
πιο ανθηρές και αποφέρει κι αυτή πολλά φράγκα, αφού από παντού καιροφυλαχτεί ο
απίθανος που θα σου πει ότι του βούτηξες τρία δευτερόλεπτα από κάποιο δικό του
κομμάτι, πως του άρπαξες το λαλαλά ή του έκλεψες το ριφάκι ή το σαμπλάκι.
Νομίζετε πως τα παλιά τα χρόνια θα κοντραριζόταν ο
καπετάν-Γκινής με τον Σαββόπουλο για το «Ντιρλαντά», αν το «Ντιρλαντά» δεν το
τραγουδούσε όλος ο κόσμος και δεν γινόταν παγκόσμια επιτυχία;
Σήμερα δεν μπορείς να γράψεις κάτι, με σκοπό το κέρδος (κάτι
θεμιτό), αν δεν έχεις ισχυρή νομική προστασία. Και αν τελικά σε σύρουνε σε
δίκες και χάσεις, τότε, αν το τραγούδι είναι γραμμένο από καμιά δεκαριά άτομα,
θα σου πέσει ελαφρύτερο και το πρόστιμο...
9/3/2023
Κοιτάω αυτό το βίντεο ξανά και ξανά. Απολαμβάνω τον τεράστιο
τραγουδιστή Δημήτρη Ξανθάκη (τον τρόπο του, το στήσιμό του, την κίνησή του, το
σκυφτό στυλ του, το πώς πιάνει τις γαρδένιες στον αέρα) πώς κάνει δικό του
τέλος πάντων, και μάλιστα live, αυτό το τρομερά δύσκολο αριστούργημα του
Στέλιου (βγάζοντάς τον από τη μνήμη μου!), ενώ παρατηρώ και τους αποσβολωμένους
συναδέλφους του, τον Βαρδή, τον Μπάση, τον Ανδρεάτο, τη Νέγκα, την Ασλανίδου,
καθώς έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια τους... Πρώτα καταξιώνεσαι από τους
συναδέλφους σου και μετά από τον κόσμο, ως γνωστόν.
«Δεν θέλαν ορισμένοι / να ζούμε αγαπημένοι»... τι έγραψες ρε
αθάνατε Πυθαγόρα;
https://www.youtube.com/watch?v=7oj8snXrigM
9/3/2024
Διαβάζω κάποιους που λένε για τη Γιουροβίζιον ότι παλιά ήταν
«μια χαρά» και πως άκουγες και κανα τραγούδι της προκοπής κτλ., ενώ τώρα
κατάντησε κτλ.
Μάγκες μου θυμάμαι να παρακολουθώ Γιουροβίζιον στα σέβεντις
και στα έιτις και να με πιάνουν τα χασμουρητά. Τα περισσότερα τραγούδια ήτανε
για χeσιμο, ενώ και πολλά που βραβεύονταν ήταν κλεμμένα από δω κι από κει.
Ακόμη και η μ@λακία, το Ουότερλου των Άμπα, ήταν από το “See
my baby jive” των Wizzard. Για να μην πω για το γαλλικό νούμερο 1 του ’77, το
L'Oiseau et l'Enfant, που ήταν από το Here’s to you του Μορικόνε. Όλοι έπαιρναν
από τις επιτυχίες του αγγλο-αμερικάνικου τοπ, για να επωφεληθούν και να
κερδίσουν.
Λίγα κομμάτια μέσα στα χρόνια, στη Γιουροβίζιον, είχαν το
χάρισμα να ήταν καλά τραγούδια και να αντιπροσωπεύουν, ταυτόχρονα, τη χώρα την
ίδια και όχι τις ποπ μητροπόλεις. Δανέζικη ποπ, σουηδική ποπ και τα ρέστα...
Δεν υπάρχουν τέτοια πράματα, όλα είναι αγγλοαμερικάνικα.
Τουλάχιστον η Σάττι έχει ελληνικούρα μέσα, ψιλο-ακατέργαστη
και με στοιχεία παλιοποιότητας, και αυτό κάτι λέει. Είναι κάτι που φύεται στον
τόπο μας τέλος πάντων - δεν είναι ο φρικτός μαϊμουδισμός στα τραγούδια των
Γιάνκηδων και των Μπόμπηδων.
8/3/20424
Τελικά, με τα αυστηρά κριτήρια που
έθεσε ο Μητσοτάκης (τα αυστηρότερα στην Ευρώπη, όπως διαβάζουμε) δεν πρόκειται
να ιδρυθεί κανένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο...
7/3/2024
Ήθελα να βάλω το εξώφυλλο από τον δίσκο των Edgar Broughton
Band με τα κρεμασμένα από τα τσιγκέλια κρέατα (και μ’ έναν άνθρωπο, ανάμεσα,
γυμνό και κρεμασμένο ανάποδα), αλλά είναι τόσο κάφροι αυτοί εδώ στο φου-μπου,
που μπορεί να μου ρίξουνε μπαν και δεν γουστάρω (γιατί ήδη έχω φάει κάμποσα).
Οπότε τη βγάζουμε μόνο με την τραγουδάρα «Βράδυ πάνω από τις
στέγες» και με «άλλο» εξώφυλλο, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο...
https://www.youtube.com/watch?v=mJYkzYLfHIE
6/3/2024
Ένα από τα φοβερά, αλλά όχι πολύ γνωστά τραγούδια του Δήμου
Μούτση. Το λέει ο Κωστής Χρήστου εξάλλου...
[πολλά αθάνατα τραγούδια, από έναν προικισμένο τραγουδοποιό,
που έφυγε σήμερα από τη ζωή]
https://www.youtube.com/watch?v=Xg40pRGchr4
5/3/2024
Φίλοι και φίλες μού λένε από χρόνια... γιατί δε βγάζεις κανα
βιβλίο, τόσοι βγάζουνε. Τόσο υλικό έχεις... και τα λοιπά...
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν καιγόμουν για να βγάλω βιβλία.
Ούτε όταν βγήκε το «Ραντεβού στο Κύτταρο» (για την δισκογραφία του ελληνικού
ροκ), το 1996, καιγόμουν. Την πλάκα μου έκανα τότε, είχα άπλετο ελεύθερο χρόνο
και τελικά έγραψα κάτι που εκτιμήθηκε αμέσως από δύο εκδότες, στους πρώτους που
το πήγα, για να καταλήξω να συνεργαστώ, τελικά, με τον αείμνηστο Πέτρο Σταθάτο
(στο Δελφίνι).
Η αξία ενός βιβλίου με δικά μου κείμενα είναι μία και μόνη,
για μένα, τώρα. Είναι η δυνατότητα που μου παρέχεται να συγκεντρώσω ένα σκόρπιο
υλικό, που έτσι όπως είναι κομμάτι-κομμάτι ριγμένο στο χάος του ίντερνετ, χάνει
και μέρος της αξίας του και κυρίως χάνει τη συνέχειά του.
Όσο μάγκικο και να είναι ένα κείμενο, αν δεν το δεις σε
σχέση με τα πριν και τα μετά του παραμένει λειψό, μισό. Με το βιβλίο «μαζεύεις»
τη δουλειά σου και τις δίνεις το αληθινό της νόημα. Φτιάχνεις μια ιστορία. Ή
την προσεγγίζεις τέλος πάντων.
Δεν το αποφάσιζα να βγάλω βιβλία, γιατί οικονομικά δεν με
συνέφερε η φάση. Είχα μιλήσει μέσα στα χρόνια με διάφορους εκδότες, δίχως να
καταλήξουμε κάπου. Τώρα, όμως, καταλήξαμε.
Το πρώτο νέο που μεταφέρω, τώρα, εδώ (γιατί θα υπάρξουν και
άλλα νέα, σύντομα) είναι πως θα ξαναβγεί το «Ραντεβού στο Κύτταρο», για το
οποίο... πολιορκούμαι από χρόνια.
Το βιβλίο είναι σπάνιο. Αν εμφανισθεί σε παλαιοβιβλιοπώλες
που ξέρουν τη συλλεκτική αξία του, φεύγει με 30 και 40 ευρώ – και ξέρω αρκετούς
που το ψάχνουν.
Το βιβλίο θα το ξαναδώ φυσικά, χωρίς ουσιαστικά να το
αλλάξω. Λέμε λοιπόν για μία δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση, με νέο εξώφυλλο και με
τις απαραίτητες «χειρουργικές» επεμβάσεις, ώστε το βιβλίο να ανήκει στο τώρα,
δίχως να αλλάξω ούτε το ύφος του, ούτε την ουσία των κειμένων του (ανεξάρτητα
από το αν και πόσο με αντιπροσωπεύουν μετά από 30 χρόνια – σίγουρα η
πλειονότητα των κρίσεων με αντιπροσωπεύει).
Θα γίνει ένα... remastering, για να το πω πιο κατανοητά, που
θα του δώσει νέα ζωή, για να αποτελέσει ξανά το βιβλίο έναν μπούσουλα, και για
τους νεότερους πλέον αναγνώστες, που θέλουν να διαβάσουν μια «σωστή» περιγραφή
της δισκογραφικής ιστορίας του ελληνικού ροκ.
Αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα αυτού του βιβλίου να υπάρχει
σήμερα στα βιβλιοπωλεία και υπόσχομαι πως θα βγει μια έκδοση που θα κάνει
στράκες – και οπτικά και σαν κείμενο. Δεν θα μπω τώρα σε λεπτομέρειες...
Η εμπειρία του εκδοτικού οίκου Όγδοο στα μουσικά βιβλία
συνηγορεί προς αυτό.
[νεότερα, και για το «Ραντεβού στο Κύτταρο» και για άλλες
«εκπλήξεις», στο άμεσο μέλλον...]
4/3/2024
«Μέσα στα μαύρα σου κυρά μου τα μαλλιά φωλιάζουν άστρα κι
ανοιξιάτικα πουλιά»
Αν προλάβαινε τον ερωτικό κινηματογράφο, του πρώτου μισού
του ’70, θα είχε αφήσει εποχή η Τέτη Σχοινάκη. Θα έκανε μια χαψιά ακόμη και την
Τίνα Σπάθη. Φοβερό ατίθασο παίξιμο, που το γνωρίσαμε εμείς, οι πιο παλιοί, από
το ρόλο της, ως Λίλη, στο παλιό «Εκείνες κι Εγώ».
Ένα μεγάλο RIP, γι’ αυτό το κορίτσι...
3/3/2024
Τους έπιασε καΐλα και για τη γλώσσα τώρα... Χουντικής
έμπνευσης το νομοσχέδιο του ΥΠΠΟ:
«Μέτρα για τη διαφύλαξη και την ανάδειξη της άυλης
πολιτιστικής κληρονομιάς, την προστασία και ενίσχυση του ελληνόφωνου τραγουδιού
και της ορχηστρικής μουσικής απόδοσης του ελληνόφωνου τραγουδιού και την
προστασία και διάχυση της ελληνικής γλώσσας, στο πλαίσιο της διαφύλαξης και
ανάδειξης της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς».
>>Σύμφωνα λοιπόν με το Ν/Σ θα πρέπει να παίζεται
τουλάχιστον 45% ελληνικής μουσικής από τη μουσική που ακούγεται στους παρακάτω
κοινόχρηστους χώρους...<<
Και βεβαίως στην παλιά Ανατολική Γερμανία –που υπήρχε ο
σχετικός νόμος 60/40 Regelung, από το 1958, βάσει του οποίου το ποσοστό της
μουσικής που θ’ ακουγόταν δημοσίως στη χώρα θα έπρεπε να προερχόταν κατά 60%
από τις σοσιαλιστικές χώρες και κατά το υπόλοιπο 40% από τις καπιταλιστικές–
υπήρχε μεγαλύτερη δημοκρατικότητα.