ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΡΑΣΙΒΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ο ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που υπέφερε στη Μακρόνησο – ήταν τροτσκιστής κι έγινε πασίγνωστος ως «Γιαννάκης» στην ταινία «Η Χαρτοπαίχτρα»

Ο Γιώργος Βρασιβανόπουλος (1924-1998) υπήρξε ένας από τους πιο αναγνωρισμένους δευτεραγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου, αφού, πίσω από τα μεγάλα ονόματα, έλαμπε πάντα με το γοητευτικό και ανεπιτήδευτο παίξιμό του. Καθιερώθηκε, κυρίως, σε ρόλους «ελαφρούς», αλλά η ευρύτερη παιδεία του (θεατρική και όχι μόνο) θα τον βοηθούσε να ανταπεξέλθει, ιδανικά, ακόμη και σε κόντρα χαρακτήρες.
Ο Βρασιβανόπουλος ξεκίνησε στην αρχή της δεκαετίας του ’50 από το Εθνικό Θέατρο, για να περάσει στην πορεία από διάφορους θιάσους, όπως της Εταιρίας Ελληνικού Θεάτρου του Τζαβαλά Καρούσου, της Κατερίνας (Ανδρεάδη), μα και του Βασίλη Λογοθετίδη, στο τέλος του ’50, καθώς θα εμφανιζόταν δίπλα στον μεγάλο ηθοποιό στις πασίγνωστες παραστάσεις «Ο Γαμπρός μου ο Δικηγόρος» του Στεφάνου Φωτιάδη, «Κάθε πράγμα στον καιρό του» των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου, «Και η γυνή να φοβήται τον άνδρα...» του Γιώργου Τζαβέλλα. 
Στη δεκαετία του ’60 ο Βρασιβανόπουλος θα βρεθεί να παίζει στη σκηνή δίπλα στην Βίλμα Κύρου, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Αλέκο Αλεξανδράκη, δίνοντας παράλληλα αξέχαστους ρόλους και στον λεγόμενο εμπορικό κινηματογράφο. Δεν υπάρχει Έλληνας και Ελληνίδα που να μην θυμάται τον Βρασιβανόπουλο στην ταινία «Η Χαρτοπαίχτρα» (1964) του Γιάννη Δαλιανίδη (από το θεατρικό με τον ίδιο τίτλο του Δημήτρη Ψαθά), στο ρόλο του αφελή και δήθεν γρουσούζη «Γιαννάκη», ενώ και οι μικρότεροι ή οι κάπως μεγαλύτεροι ρόλοι του στις ταινίες του Δαλιανίδη «Κάτι Να Καίη» (1964), «Κορίτσια για Φίλημα» (1965), «Ξυπόλητος Πρίγκηψ» (1965), «Οι Θαλασσιές οι Χάντρες» (1967) και «Όταν η Πόλις Πεθαίνει» (1969) είναι επίσης χαρακτηριστικοί.

Ακόμη ο Βρασιβανόπουλος θα εμφανιζόταν στις ταινίες «Αμφιβολίες» (1964, σκ. Γρηγόρης Γρηγορίου), «Κάτι Κουρασμένα Παληκάρια» (1967, σκ. Ντίνος Δημόπουλος) [έτσι ήταν γραμμένη η λέξη «παληκάρια» στους τίτλους], «Ο Τελευταίος Αιχμάλωτος» (1970, σκ. Άγγελος Γεωργιάδης) [παράξενη ταινία], θα έγραφε σενάρια για το σινεμά, θα είχε τακτική παρουσία στην τηλεόραση (έφθασε να παίζει μέχρι και στο σίριαλ «Σοφία... Ορθή» του ΑΝΤ1, το 1996), θα επιμελείτο παραστάσεις ραδιοφωνικού θεάτρου κ.λπ., συνεχίζοντας τις παρουσίες του σε κινηματογράφο-βίντεο και στα έιτις, ή και πέρα απ’ αυτά.
Οι πιο παλιοί σίγουρα θα τον θυμούνται, επίσης, στις ταινίες του Θόδωρου Μαραγκού (με τον Θανάση Βέγγο) «Από Πού Πάνε για τη Χαβούζα» (1978) και «Θανάση Σφίξε κι Άλλο το Ζωνάρι» (1980) ή ακόμη και από το αγαπημένο «Μάθε Παιδί μου Γράμματα» (1981) – αν και για μένα η ταινία που καταγράφει καλύτερα απ’ όλες το υποκριτικό ταλέντο του Βρασιβανόπουλου ήταν μια... βιντεοταινία.
Θα ήθελα, κάποια στιγμή, να κάνω ένα κείμενο για μερικές από τις αγαπημένες μου βιντεοταινίες, της περιόδου 1985-1990. Να φτιάξω μια δεκάδα... Αν δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα είναι γιατί μερικές δεν βρίσκονται εύκολα (θυμάμαι μόνο τους τίτλους τους πια) και δεν μπορώ να γράφω για ταινίες, αν δεν τις έχω δει πρόσφατα. Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να τις δω κι αυτές και τότε θα το επιχειρήσω. Ήδη για τις μισές και πλέον έχω κρατήσει σημειώσεις... Μία, λοιπόν, από τις πολύ καλές βιντεοταινίες, που ξαναείδα πριν από λίγο καιρό, είναι και το αστυνομικό θρίλερ του Θανάση Αντωνίου «Ένας Επικίνδυνος Άνθρωπος» από το 1990.
Το σενάριο είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές, δηλαδή αρκετά καλό, η σκηνοθεσία ανεκτή, ενώ η μουσική έχει ένα θέμα, όπως συνέβαινε σχεδόν με κάθε βιντεοταινία. Πιστεύω ότι οι μουσικές των βιντεοταινιών είναι ό,τι χειρότερο έχουν να επιδείξουν, όχι γιατί είναι χάλια σώνει και καλά (αν τις ακούσεις έξω από τις ταινίες), αλλά γιατί μέσα στις ταινίες είναι... άλλα αντ’ άλλων. Δεν συμβαδίζουν με αυτά που βλέπεις, «πέφτουν» όπου να ’ναι, ακούγονται πολύ δυνατά, ενώ και σαν ηχοχρώματα είναι σχεδόν καταδικασμένες, αφού ακούς σ’ αυτές μόνο σύνθια και ντραμς (για λόγους περιορισμού του κόστους προφανώς). Τέλος πάντων...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/giorgos-brasibanopoylos-o-ithopoios-poy-ypefere-sti-makroniso

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 668

13/9/2025
Κάποιες δεκάδες ξένα ροκ γκρουπ και καλλιτέχνες εμφανίστηκαν στην Ελλάδα επί δικτατορίας. Και αφήνουμε τους αδαείς να νομίζουν πως μετά από τους Rolling Stones, στις 17 Απριλίου 1967, έπρεπε να περάσουν 13 χρόνια για να συμβεί ξανά ξένη συναυλία στη χώρα.
Εδώ τέσσερα πολύ δυνατά ιταλικά progressive σχήματα (Pholas Dactylus, Latte e Miele, Dalton, La Famiglia Degli Ortega), που έπαιξαν στην Ελλάδα το 1973.

Λεπτομέρειες θα διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

12/9/2025
Σουπεράκια σε βιβλία έχετε δει πολλά; (Tο υπογραμμίζω με άσπρο - κλικ στη φωτογραφία). Και να φανταστείς πως τότε που βγήκε το μπουρδέλο (1980) δεν ζούσε στην Ελλάδα, κι ούτε είχε την καλύτερη γνώμη για τους Έλληνες (πλην εξαιρέσεων βέβαια). Ούτε για το ΚΚΕ, την αριστερά κ.λπ.

[το δείχνω και σε σχέση με το πιο προηγούμενο ποστ]

12/9/2025
Όταν αυτά τα περί «πολέμου» τα έλεγε ο πρωθυπουργός μας στο Bloomberg τo 2022 τον κοροϊδεύατε ε; Πόσο μπροστά ήτανε το άτομο ρε φίλε...
[«Τα Καθάρματα», με τον διεθνή πρωτοπαλαιστή Απόστολο Σουγκλάκο]

12/9/2025

Όταν δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, ασχολήθηκαν καθόλου οι Αμερικλάνοι; Που ήταν και ηθικοί αυτουργοί δηλαδή. Γιατί ν’ ασχοληθώ εγώ μαζί τους; Ας βγάλουν τα μάτια τους... Αν εξαιρέσεις τη μουσική, το ροκ βασικά, και κάποια πράματα από την υπόλοιπη κουλτούρα (κάποιες ταινίες, κάποια βιβλία), κυρίως παλιότερα, τους έχω χεσμένους...
>>Εμείς, με την πληροφοριακή μόλυνση που κυριαρχεί, ξέρουμε ποιος βλάχος σκότωσε την χοντρή 100 κιλών γυναίκα του σε κάποιο χωριό της Αλαμπάμα και πότε θα γίνει δικαστήριο κι εκείνοι δεν ξέρουν καν αν υπάρχουμε σαν χώρα! Ένας λοιπόν τρόπος είναι να τους αγνοούμε, για να έχουμε και λίγη αξιοπρέπεια.<<
[Πάνος Κουτρουμπούσης]

12/9/2025
The Fox: As she walks away
https://www.youtube.com/watch?v=qDVAFql8BsM

LES DUNES το νορβηγικό post-rock τρίο στο νέο άλμπουμ του

Οι Les Dunes είναι ένα νορβηγικό post-rock τρίο (Per Andreas Haftorsen κιθάρες, Per Steinar Lie μπάσο και Morten Jackman ντραμς), για το οποίο έχουμε ξαναγράψει στο blog – όταν αναφερθήκαμε στο άλμπουμ του “Les Dunes” από το 2023.

Η πιο νέα κυκλοφορία των Νορβηγών αποκαλείται “From Etne to the Edge of Space” [Kapitän Platte, 2025], είναι τυπωμένη σε LP και CD (διατίθεται και σε digital εννοείται), περιλαμβάνοντας επτά νέες δικές τους συνθέσεις – συνθέσεις, που, σε κάθε περίπτωση, δεν μεταβάλλουν τα δεδομένα. Πού είναι ποια ακριβώς; Να, ας πούμε, η... κινηματογραφική αφήγηση των κομματιών, ο λυρισμός τους, αυτές οι τόσο χαρακτηριστικές κιθάρες, που ακούγονται σαν πολλαπλά και ενισχυμένα μαντολίνα, η θρηνητική αύρα και μαζί ένας κάποιος ηχητικός πεσιμισμός, όπως συμβαίνει με πολλά από τα σάουντρακ της «επόμενης μέρας», η βραδύτητα στην ανάπτυξη κ.λπ.
Φυσικά, όλα αυτά είναι και μελετημένα, και καλοφτιαγμένα, έως και εμπνευσμένα θα έλεγα, αφού οι Νορβηγοί είναι δοκιμασμένοι παίκτες, με παρουσίες σε διάφορα σχήματα (The Low Frequency in Stereo, Undergrunnen, Lumen Drones, Hellodorado, Action & Tension & Space...) – κάτι που τους παρέχει την επιπλέον άνεση να παρουσιάζονται σαν ένα... μεγάλο γκρουπ.
Τα κομμάτια των Les Dunes είναι γενικώς πεντάλεπτα (υπάρχει κι ένα οκτάλεπτο ανάμεσα, όπως κι ένα δεκάλεπτο) και με την πρώτη ακρόαση θα ξεχώριζα το “Lost signals from Utsira” (με το βαρύ κλείσιμο), το πιο prog “Koens theme”, μα και το δεκάλεπτο “Vangen”, που από μόνο του συνοψίζει όλες τις αρετές αυτού του νορβηγικού γκρουπ – ενός γκρουπ, που έχει όλες τις δυνατότητες, για να πάει ακόμη πιο μπροστά.
Επαφή: www.kapitaen-platte.de

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 667

11/9/2025
Σαν σήμερα το 1973 οδηγήθηκε στο θάνατο ο Salvador Allende στη Χιλή. Τότε (και μέχρι το 1990) ήταν εντελώς ξεκάθαρο το τι σήμαινε φασισμός, το τι σήμαινε δεξιά, ακροδεξιά, ιμπεριαλισμός, αριστερά, σοσιαλισμός ή κομμουνισμός και οπωσδήποτε μια τέτοιου βεληνεκούς πράξη δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει ποικιλοτρόπως κάθε χώρα του κόσμου.
Στην Ελλάδα η δικτατορία του Παπαδόπουλου ετοιμαζόταν να παραδώσει στην ψευτοπολιτική κυβέρνηση Μαρκεζίνη, ενώ ο κόσμος, με κάθε ευκαιρία που του δίνεται, ακόμη και σε συναυλίες, φωνάζει συνθήματα υπέρ του Allende, και κατά των Αμερικάνων - με τα δημοσιεύματα για τον σκαιό ρόλο της CIA στο πραξικόπημα της Χιλής να βλέπουν το φως και στον ελληνικό Τύπο.
Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό η Τέχνη και βεβαίως το τραγούδι (ακόμη και το ελληνικό ροκ) δεν θα μείνουν αμέτοχα...

Για όλα αυτά θα διαβάσεις σ’ ένα ειδικό υποκεφάλαιο του «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

10/9/2025
Αν η Ρωσία αρχίζει να χτυπάει οπουδήποτε, επειδή θεωρεί ότι απειλείται, όπως κάνει το Ισραήλ ας πούμε, σε Λίβανο, Συρία, Ιράν, Κατάρ κ.λπ., χωρίς να το ενοχλεί κανένας, τότε μπορεί και να την ξανακαλέσουν στη Eurovision…

10/9/2025
Νομίζω ότι η Ρωσία θα πρέπει άμεσα να μπει στο ΝΑΤΟ, ώστε να μπορεί να παραβιάζει ελεύθερα τον εναέριο χώρο της Πολωνίας, όπως η Τουρκία της Ελλάδας ας πούμε, χωρίς να την ενοχλεί κανένας.

10/9/2025
Τo νέο βιβλίο μου έχει ήδη πάνω από 2 μήνες στην κυκλοφορία, και στα ευπώλητα των μουσικών βιβλίων της Πολιτείας βρίσκεται στην πρώτη θέση, στις εκδόσεις του τελευταίου εξαμήνου. Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά.

9/9/2025
Το πρωί φιλοξενήθηκα στη ραδιοφωνική εκπομπή «ηΠρώτηΚαλημΕΡα» του Δημήτρη Μεϊδάνη, που μεταδίδεται από Δευτέρα έως Παρασκευή, 06:00 με 08:00 το πρωί, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7, προκειμένου να μιλήσω για το βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία και Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

Όσα είπα τα ακούτε στο λινκ, που επισυνάπτω στα σχόλια...

9/9/2025
>>Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών «κόβει» τον Ντένις Ματσούεφ – Ο Ρώσος πιανίστας που στηρίζει τον Πούτιν. Η συναυλία της 21ης Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί κανονικά με αντικαταστάτη που θα ανακοινωθεί σύντομα<<
Εν τω μεταξύ πρώτα τους καλούν και μετά τους κόβουν, για να το παίξουν «ευαίσθητοι» – κι ενώ έχουν όλη την άνεση να μην καλέσουν κάποιον που δεν γουστάρουν, έχοντας κάνει πρώτα την έρευνά τους κτλ.
Όμως όχι. Πρώτα τον καλούν και μετά τον ακυρώνουν. Χρησιμοποιούν δηλαδή τον καλλιτέχνη απλά και μόνο για να εμφανιστούν οι ίδιοι ως «νομιμόφρονες». Καθότι θα πρέπει να γίνει ο σχετικός ντόρος, αφού αν δεν τον καλούσαν δεν θα γίνονταν γνωστές οι (αλα καρτ) «ευαισθησίες» τους.
Τι να πει κανείς... με τέτοιες γελοιότητες...
[Μην αρχίσουν τίποτα ανόητα σχόλια εδώ πέρα, γιατί θα φάνε πόρτα. Αναφέρομαι πρώτα και κύρια στην μεθόδευση και όχι στο δικαίωμα κάποιου να συνεργάζεται μ’ εκείνον που γουστάρει]

8/9/2025
Μετά από τέτοια πρωτοσέλιδα περιμένουν οι δημοσιογράφοι του Ρίζου να τους απαντήσει ο Μητσοτάκης;

Άμα δεν αναλύουν για καμιά βδομάδα τις ασπιρίνες που μοίρασε στη ΔΕΘ, γράφοντας κατεβατά για το ποιοι ωφελούνται (λέμε τώρα), δεν υπάρχει περίπτωση να τους ανοίξει τα μικρόφωνα...

VIBRAVOID το νέο LP μιας αγαπημένης μπάντας και του ελληνικού κοινού

Η τριπλέτα των Vibravoid από το Düsseldorf είναι και πάλι εδώ με το νέο LP της, που αποκαλείται “Remove the Ties” [Tonzonen Records, 2025]. Η αγαπημένη και του ελληνικού κοινού μπάντα εξακολουθεί, φυσικά, να περιπλέει με τους δίσκους της την κλασική psychedelic period, αλλά στην πορεία έχουν παρεισφρήσει και άλλα στοιχεία στις συνθέσεις της, κυρίως γερμανικής φύσεως (electronic και motorik rock, krautrock), που προσφέρουν νέα πλαίσια εξερεύνησης και ανάπτυξης. Εδώ κάπου μπαίνει και το “Remove the Ties”, για να διασαφηνίσει όλες αυτές τις εξελίξεις.

Το εισαγωγικό “Computer dreams”, ας πούμε, χρωστάει πολλά στους Kraftwerk, αλλά αμέσως μετά έρχεται το “Neustart”, ένα γρήγορο psych track με ωραίες κιθάρες που συνεπαίρνει – με το dreamy psych-pop “The power of dreams”, όπως και με το κάπως πιο prog-electronic-περιπετειώδες 8λεπτο “Follow me follow you”, να ολοκληρώνουν την Side A, δίχως να το καταλάβεις. Είναι κι αυτό, εξάλλου, ένα από τα διαχρονικά χαρακτηριστικά των δίσκων των Vibravoid... η συνεχής και απρόσκοπτη ροή.
Η Side B ανοίγει με το 4λεπτο και ελαφρώς punky “Revolution is dead”, που κι αυτό κυλάει γρήγορα έως βιαστικά θα έλεγα, δίνοντας τη θέση του στο “Increasing the pain”, που μοιάζει σαν «αλλαγή» από DJ-set (σε σχέση με το προηγούμενό του). Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα tracks του “Remove the Ties” είναι το λυσεργικό “A state of mind” (που διαθέτει και indian-hints), με το έσχατο 7λεπτο “Remove the ties” να αποτελεί το πιο straight ahead ροκ κομμάτι του δίσκου, το οποίο κυλάει σταθερά και κάπως μονότονα, δίνοντας μια δική του διαφυγή εκεί στο τέλος του “Remove the Ties”.
Οι Vibravoid έχουν ψάξει βαθιά όλες τις παλαιές συνταγές του rock των late 60s-early 70s, κορφολογώντας τα καλύτερα για τις δικές τους δουλειές, που διαθέτουν πάντα ένα επίπεδο... δεκαετίες τώρα. Κανείς δεν μπορεί να τους το αρνηθεί αυτό.
Επαφή: www.tonzonen.de

το «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία και Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση» στο Δεύτερο Πρόγραμμα

Στο λινκ όσα είπα σήμερα το πρωί για το νέο βιβλίο μου στη ραδιοφωνική εκπομπή «ηΠρώτηΚαλημΕΡα» με τον Δημήτρη Μεϊδάνη, που μεταδίδεται από Δευτέρα έως Παρασκευή, 06:00 με 08:00 το πρωί, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7...

https://www.ertecho.gr/radio/deftero/show/se-proto-prosopo/podcast/1089632/fontas-trousas-triti-09-septemvriou-2025/

το νέο βιβλίο μου στο Δεύτερο Πρόγραμμα

Η ραδιοφωνική εκπομπή «ηΠρώτηΚαλημΕΡα» με τον Δημήτρη Μεϊδάνη μεταδίδεται από Δευτέρα έως Παρασκευή, 06:00 με 08:00 το πρωί, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7, και περιλαμβάνει, ανάμεσα σε άλλα, πολιτιστικές προτάσεις και τραγούδια.
Κάθε πρωί, δε, στις 06:55 μεταδίδεται η ενότητα «Σε πρώτο πρόσωπο στο Δεύτερο Πρόγραμμα» με συγγραφείς και μεταφραστές να μιλούν για το πρόσφατο βιβλίο τους, συστήνοντάς το στους ακροατές τού Δευτέρου, που έχουν παράλληλα την ευκαιρία να κερδίσουν και κάποια αντίτυπα.

Αύριο, Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου, θα μιλήσω κι εγώ για το νέο βιβλίο μου «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], και γι’ αυτό ευχαριστώ πολύ τον κ. Μεϊδάνη για την πρόσκληση.

για την παρουσίαση του νέου βιβλίου μου, που συνέβη το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου στο 53ο Φεστιβάλ Βιβλίου

Ήταν μια ωραία βραδιά, η προχθεσινή, στο Πεδίο του Άρεως. Υπήρξε συμμετοχή, ουσία και πάθος στην επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική, στη μακρά δεκαετία του ’60» (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] – και είναι αυτά τρία γνωρίσματα, που μπορούν να εξασφαλίσουν, από μόνα τους, την επιτυχία μιας τέτοιας εκδήλωσης.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους και τις φίλες που παραβρέθηκαν (με κάποιους/ες γνωρίστηκα για πρώτη φορά, άλλους/ες είχα να τους δω κάμποσα χρόνια – σε κάθε περίπτωση ήταν τιμή για μένα η παρουσία όλων τους εκεί), βεβαίως ευχαριστώ τον Χάρη Συμβουλίδη (Αθηνόραμα) και τον Δημήτρη Βασιλειάδη (B-otherSide Records), για όσα είπαν για το βιβλίο, όπως ευχαριστώ και τους ανθρώπους από το Όγδοο, που συνέβαλαν στην προετοιμασία της παρουσίασης.
Ειπώθηκαν πολλά, επεξηγήθηκαν διάφορα, υπήρχε όρεξη για να ειπωθούν ακόμη περισσότερα, αλλά ο χρόνος ήταν περιορισμένος, αφού στις 11 θα έπρεπε να κλείσουν οι πόρτες του Φεστιβάλ.
Ελπίζω και εύχομαι να βρεθεί η ευκαιρία να τα ξαναπούμε, γιατί τα θέματα είναι σημαντικά, καθώς αναφερόμαστε σε μια 20ετή σχεδόν εποχή (1956-1974) με φοβερά γεγονότα, κοινωνικοπολιτικά και αισθητικά, τα οποία αντιμετωπίζονται, τις πιο πολλές φορές, είτε με παρωπίδες (πολλών και διαφορετικών ειδών και κατευθύνσεων), είτε χαλαρά και ξεκομμένα από τον γενικότερο περιβάλλοντα χώρο τους.
Η «αντι-ανάγνωση», θέλω να πω, φάνηκε χθες το βράδυ –και στις τοποθετήσεις του Χάρη και του Δημήτρη, μα και στη δική μου– και αυτό συνέβαλε, ασυζητητί, στην επιτυχία του event. 

Να ’μαστε όλοι καλά.

ΗΛΙΑΣ ΖΑΪΚΟΣ το «Ντόμπρα blues» είναι το πρώτο βιβλίο τού σημαντικού Έλληνα μπλουζίστα – Κιθαρίστας και τραγουδιστής των Blues Wire, ο Ζάικος γράφει για πολλά και βεβαίως για το blues

Ο Ηλίας Ζάικος είναι ο τραγουδοποιός, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Blues Wire – του καλύτερου blues συγκροτήματος, που εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα. Άρα, και κατ’ επέκτασιν, είναι και ο Ζάικος ένας μουσικός, ο πρώτος, από κάθε άποψη, αυτού του στυλ στη χώρα μας. Τούτα είναι λόγια κοινά, με τα οποία όλοι συμφωνούν.
Μέσα στα χρόνια έχω γράψει πολλές φορές για δίσκους των Blues Wire, ενώ έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε που τους είδα για πρώτη φορά ζωντανά, όταν αποκαλούνταν ακόμη Blues Gang (και ο Ζάικος τραγουδούσε με το χέρι στο γύψο – κρατείστε το αυτό). Επίσης να πω πως ο Ζάικος, για ένα-ενάμισι χρόνο υπήρξε συνεργάτης στο περιοδικό «Jazz & Τζαζ» (από τον Σεπτέμβριο του 2005 έως και τον Ιανουάριο του 2007), κάτι που σημαίνει πως είχα εγκαίρως ψυλλιαστεί (και) την αγάπη του για τη γραφή – και κατά συνέπεια δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία το παρόν βιβλίο του, που αποκαλείται «Ντόμπρα blues» και που κυκλοφορεί, τώρα, από τις OBLIK Editions της Θεσσαλονίκης.

Επίσης να πω πως μέσα από το facebook, τα πιο πρόσφατα χρόνια, διαβάζω τα ποστ του Ζάικου, τα οποία ασυζητητί είναι από εκείνα που ξεχωρίζουν, επειδή βγάζουν πάντα μια ανθρωπιά. Νομίζω πως αυτή η λέξη υπερισχύει όλων όσων μπορώ να σκεφθώ, σε σχέση με τα κείμενά του, και πως όσο και να προσπαθήσω μάλλον δεν θα μπορέσω να βρω καλύτερη. Διαβάζεις, εννοώ, τις σκέψεις ενός ανθρώπου, αγνού και καθαρού, που αγαπάει τον κόσμο. Όχι όλο τον κόσμο... εκείνον που αξίζει της αγάπης του.
Το βιβλίο από τον τίτλο του, ήδη, δείχνει τον δρόμο. Πρώτα μια λέξη σλάβικης προέλευσης (που συμβολίζει και τη δική του ανάλογη ρίζα), η λέξη «ντόμπρα», που σημαίνει ειλικρινή, καθαρά, αληθινά και δίπλα η λέξη «blues», με λατινικούς χαρακτήρες γραμμένη (και όχι «μπλουζ»), που δείχνει εκείνο που έχει βιώσει καλλιτεχνικά ο Ζάικος και είναι η ζωή του όλη – δηλαδή το blues. Άρα ξέρεις, κατά μίαν έννοια, πως εδώ θα διαβάσεις κείμενα αληθινά, αλλά και κείμενα για το blues και για τη ζωή του Ζάικου ως bluesman. Βαριά η λέξη (bluesman) –δεν ξέρω αν την αποδέχεται ο ίδιος, λόγω της ταπεινότητας που τον διακρίνει–, αλλά εγώ τη γράφω και την εννοώ.
Το κοντόχοντρο αυτό βιβλίο, με τον πίνακα του Λουκά Βενετούλια «Θεσσαλονίκη 1980» στο εξώφυλλο και με τις 382 σελίδες του, διαβάζεται άνετα και στο πι και φι – μην σας τρομάζει ο όγκος του δηλαδή. Είναι καλοτυπωμένο, καλοσχεδιασμένο, ελαφρύ στα γραμμάριά του, και κυλάει σαν νεράκι. Δεν ξέρω αν είναι ένα βιβλίο παραλίας ή κομοδίνου (προσωπικά δεν διαβάζω ούτε σε παραλίες, ούτε σε κρεβάτια), λέω, όμως, ότι είναι ένα βιβλίο που λειτουργεί και σαν αποτύπωμα μιας τίμιας και ανεξάρτητης ζωής, που κυλάει (η ζωή) δίχως να λοξοδρομεί ή να κάμπτεται από τις πάσης φύσεως «σειρήνες».
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/ilias-zaikos-ntompra-blues-einai-proto-biblio-toy-simantikoy-ellina-mployzista

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 666

6/9/2025
Υπενθυμίζω σε όλους και όλες πως απόψε το βράδυ, στις 21:30, θα γίνει η παρουσίαση του νέου βιβλίου μου στο Φεστιβάλ Βιβλίου, στο Πεδίο του Άρεως, στη σκηνή Αντιγόνη Μεταξά-Κροντηρά. Μαζί μου στο τραπέζι θα βρίσκονται ο Χάρης Συμβουλίδης (Αθηνόραμα) και ο Δημήτρης Βασιλειάδης (B-otherSide Records). Θα χαρώ πολύ να έλθετε και να τα πούμε. Να συζητήσουμε για το βιβλίο, να υπογράψω αντίτυπα κτλ.

Επειδή υπάρχει και η συγκέντρωση για τα Τέμπη απόψε, στις 7 στο Σύνταγμα, προλαβαίνουμε να περάσουμε και από ’κει, και να πάμε μετά στο Φεστιβάλ.
Αν τυχόν το Σύνταγμα παραμένει κλειστό για λεωφορεία, τρόλεϋ, μετρό κ.λπ., για όσους και όσες περνάνε από κει, υπάρχει πάντα ο σταθμός μετρό Αμπελόκηποι, και από κει με λεωφορείο κατεβαίνετε στο Πεδίο του Άρεως. Ραντεβού λοιπόν στις 21:30.

6/9/2025
35η ΔΕΘ, Σεπτέμβριος 1970.
Ο ΟΤΕ παραγγέλνει στον αείμνηστο συνθέτη Θόδωρο Αντωνίου ένα έργο ηλεκτρονικής μουσικής, για να παρουσιαστεί στην Έκθεση – κι εκείνος γράφει το «Τηλεπικοινωνίαι ΟΤΕ 1970» (μέρος της οπτικής παρτιτούρας φαίνεται στο σκαν).

Επίσης ο ΟΤΕ, με αφορμή το έργο του Αντωνίου, χρηματοδοτεί μια μικρή έκδοση, υπό τον τίτλο «Τι είναι ηλεκτρονική μουσική» (το περίπου εξώφυλλο το βλέπετε – το έχω πειράξει λίγο), με πολλά ενδιαφέρονται στοιχεία εντός, ειδικά για την ελληνική περίπτωση (μέχρι το 1970).
Αυτά είχαν κι έχουν νόημα από τις ΔΕΘ και όχι οι κοροϊδίες των πολιτικών.

5/9/2025
Κατά μίαν άποψη το ροκ θα πεθάνει, όταν θα πεθάνουν εκείνοι που το γέννησαν... Roger Waters - Smell the Roses (Audio)
https://www.youtube.com/watch?v=PEh7Ip4yvH8

5/9/2025
Υπέρ του Ρότζερ Ουώτερς και κατά του γιου τού Όζυ...

update
Επειδή υπάρχουν και κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν τι έγραψα. Λέω πως έχει κάθε δικαίωμα ο Ρότζερ Ουώτερς να κρίνει τον οποιονδήποτε του σιναφιού του. Και γράφω επίσης "κατά του γιου του Όζυ", όχι "κατά του Όζυ".

5/9/2025
Για τον Εξαδάκτυλο (Δημήτρης Πουλικάκος κ.ά.) θα διαβάσεις πολλά (σελ. 331-336) στο νέο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία και Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που κυκλοφορεί τώρα στα βιβλιοπωλεία. Και σε σχέση με τα κοινωνικοπολιτικά, και σε σχέση με την ιστορία και τη δισκογραφία του.

4/9/2025
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είχε ξεκινήσει να παίζει ροκ από την δεκαετία του ’60 ήδη, όταν ήταν στους Crosswords και θυμάμαι πως στα έιτις φίλοι μου ροκάδες, που γούσταραν τα πιο περιθωριακά ονόματα (Σιδηρόπουλο π.χ.), αμφισβητούσαν τη... ροκοσύνη του. Περιττό να πω πως όταν ο Βασ. έπαιζε Animals, ο Σιδηρό (που ήταν και δύο χρόνια μεγαλύτερος) δεν είχε ακόμη καμία ενεργή επαφή με τη μουσική.

Στο νέο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία και Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που κυκλοφορεί τώρα στα βιβλιοπωλεία γράφω διάφορα για το απώτερο ροκ χθες του Παπακωνσταντίνου, και βασικά για το πώς πρόκοψαν οι Crosswords, μέσα από τους διαγωνισμούς ποπ και ροκ συγκροτημάτων της εποχής.

ARUÁN ORTIZ ένα σόλο-πιάνο για τη «νεγροσύνη»

Για τον 52χρονο αφροκουβανό πιανίστα της jazz Aruán Ortiz έχουμε ξαναγράψει στο blog, με αφορμή τα άλμπουμ του “Pastor’s Paradox” [clean feed, 2023] (με τους Don Byron, Pheeroan akLaff κ.ά.), “Random Dances and (A)tonalities” [Intakt, 2018] (με τον Don Byron), “Cub(an)ism” [Intakt, 2017] και “Hidden Voices” [Intakt, 2016] (ως Aruán Ortiz Trio feat. Eric Revis & Gerald Cleaver), ενώ τον έχουμε συναντήσει και σε άλμπουμ του σαξοφωνίστα James Brandon Lewis κ.ά.

Γενικώς έχουμε να κάνουμε μ’ έναν δημιουργικό μουσικό, που πάντα έχει κάτι διαφορετικό να προτείνει – κάτι έξω από το αναμενόμενο και την πεπατημένη. Κάτι που, σε κάθε περίπτωση, συμβαίνει και με το πιο νέο CD του, το “Créole Renaissance” [Intakt, 2025], που είναι σόλο πιάνο και επιπλέον επηρεασμένο από το κίνημα της «νεγροσύνης» και των πρωταιτίων του, του σενεγαλέζου ποιητή-πολιτικού Léopold Sédar Senghor (1906-2001), του ποιητή-συγγραφέα-πολιτικού από την Μαρτινίκα Aimé Césaire (1913-2008), της συζύγου του φεμινίστριας-ακτιβίστριας Suzanne Césaire (1915-1966) και του συγγραφέα-φιλοσόφου (επίσης από την Μαρτινίκα) René Ménil (1907-2004). Όπως διαβάζουμε στην wiki η négritude (νεγροσύνη) αναπτύχθηκε κυρίως από γαλλόφωνους διανοούμενους, συγγραφείς και πολιτικούς, κατά τη δεκαετία του 1930 (προσφάτως έγραψα για τις μελοποιήσεις του Μίκη Θεοδωράκη σε ποιήματα του Senghor), με στόχο την καλλιέργεια της «μαύρης συνείδησης» σε όλη την Αφρική και τη διασπορά της, και ακόμη πως (η negritude) ενέπνευσε τη γέννηση πολλών κινημάτων σε όλη τη μαύρη διασπορά, συμπεριλαμβανομένου του αφρο-σουρεαλισμού, της Créolité και του black is beautiful στις ΗΠΑ στα σίξτις.
Εν πάση περιπτώσει όλα αυτά κινητοποιούν τον Aruán Ortiz, στο “Créole Renaissance”, προκειμένου να οριοθετήσει τη δική του πιανιστική αφήγηση, που διακρίνεται για το συναισθηματικό δόσιμό της, τον λυρισμό της, αλλά ταυτοχρόνως και για το πειραματικό και αυτοσχεδιαστικό πνεύμα της. Υπάρχει η ανάγκη, με άλλα λόγια, να μετατραπούν όλα τα προηγούμενα σε κάτι ηχητικώς «χειροπιαστό», που να συνδέεται με την ιστορία, και που ταυτοχρόνως να την ξεπερνά, μετατρέποντάς την σε «τώρα». Βεβαίως η προσπάθεια, εδώ, του Ortiz μοιάζει μεμονωμένη, αλλά αυτό δεν την καθιστά τουλάχιστον σ’ ένα επίπεδο αισθητικό, λιγότερο ριζοσπαστική, από άλλες που προηγήθηκαν. Ιδίως σε κομμάτια σαν το “From the distance of my freedom”, που έχει και λόγο (spoken word εννοώ) και που εξηγεί με απλές λέξεις τα καθέκαστα.
Επαφή: https://intaktrec.ch/

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 665

3/9/2025
Η «Πρωτοπορία» ήταν μια φοιτητική εφημερίδα, από το 1971-72. Την έβγαζαν κεντρώοι φοιτητές, ευρωπαϊστές, που μπορεί ναι μεν να άκουγαν Τζων Λέννον, να πήγαιναν στο Κύτταρο και να παρακολουθούσαν αβάντ ταινίες στο Κέντρο Πειραματικού Κινηματογράφου του Ρεντζή, αλλά ταυτοχρόνως, έκαναν και σκληρό (και κάπως γελοίο) αντικομμουνισμό. Είναι οι μοντέρνοι νέοι της «χρυσής νεολαίας», που ήταν μαθητές προς το τέλος των σίξτις και υποψιασμένοι φοιτητές, πια, στην αρχή των σέβεντις.

Λέω πολλά για την «Πρωτοπορία» στο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία και Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. 

3/9/2025
Η κεντροδεξιά σουηδική κυβέρνηση κατάρτισε έναν «πολιτιστικό κανόνα» (Kukturkanonen), με τα 100 πιο σημαντικά σουηδικά έργα σε κάθε μορφή τέχνης. Ανάμεσα υπάρχουν ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ (λογοτεχνία), ταινίες του Victor Sjöström και του Ingmar Bergman (η υπερτιμημένη, για μένα, αν και καταλαβαινω γιατί την επέλεξαν, «Έβδομη Σφραγίδα» και όχι, ας πούμε, το αριστούργημά του οι «Σκηνές από ένα γάμο») και άλλα τινά. Φυσικά υπάρχει και η μουσική ανάμεσα, με επιλογές που δεν μπορούν να αποτιμηθούν εύκολα από τον μέσο Έλληνα.
Προσωπικά το βρίσκω σωστό που δεν μνημονεύονται οι ABBA (ένα μέτριο ποπ συγκρότημα, με 2-3 καλά τραγούδια το πολύ) και τίποτα ποπ ή ροκ. Υπάρχει όμως το αριστούργημα της τζαζ, εδώ, το ”Jazz på Svenska” (1964) του Jan Johansson, που επηρέασε όλη την τζαζ και το ροκ στη Σουηδία, και αυτό τα λέει όλα.

Musik:
”Drottningholmsmusiken” av Johan Helmich Roman.
”Sjung med oss mamma”, första häftet, av Alice Tegnér.
”Midsommarvaka, svensk rapsodi nr 1 för stor orkester, op 19” av Hugo Alfvén.
”Tre inspelade låtar med spelmannen Hjort Anders Olsson”, Hjort Anders Olsson.
”Flyttningssång” och ”Till kåtan och hemmet” av Lars Sikku, Frida Johansson.
”Calle Schewens vals” och ”Möte i monsunen” av Evert Taube.
”Förklädd gud, op 24” av Lars-Erik Larsson.
”Aniara” av Karl-Birger Blomdahl.
”Jazz på svenska” av Jan Johansson.
”Symfoni nr 7” av Allan Pettersson.

2/9/2025
Η παρουσία της Δόμνας Σαμίου δίπλα στον Διονύση Σαββόπουλο, στο Rodeo και στο Κύτταρο, στα πρώτα χρόνια του ’70 υπήρξε καθοριστική για τη συνάντηση του ελληνικού ροκ με την παράδοση. Ο Σαββόπουλος έμαθε το «Ντιρλαντά» από την Σαμίου, όπως και το «Δω στα λιανοχορταρούδια», πάνω στο οποίο θα στήριζε ένα μέρος από τη δική του «Μαύρη Θάλασσα». 

Στο υποκεφάλαιο του νέου βιβλίου μου «Σαββόπουλος, Σαμίου, “Ντιρλαντά” και παράδοση» μπορείς να διαβάσεις λεπτομέρειες για όλα αυτά...

2/9/2025
Η ιστορία του Μίκη Θεοδωράκη είναι μαζί και η ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα, τα τελευταία 80 χρόνια.
Ο Θεοδωράκης είχε αντιταχθεί στην εισβολή του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία, τον Αύγουστο του 1968, και μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ είχε προσχωρήσει στο ΚΚΕ (εσωτ.), από το οποίο θα αποχωρούσε μία κρίσιμη, για την αντιδικτατορική πάλη, στιγμή, τον Μάρτιο του 1972.

Η υπόθεση είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις, με εκατέρωθεν ανακοινώσεις, στα παράνομα τότε έντυπα του ΚΚΕ (εσωτ.) – και αυτά τα δύο τεύχη (που βλέπετε στη φωτό), της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» (που τότε δεν ανήκε στο ΚΚΕ, αλλά στο «εσωτερικό») και του «Διαλόγου για την Ενότητα των Ελλήνων Κομμουνιστών», εμπεριέχουν όλη τη φάση της σύγκρουσης.
Ο Θεοδωράκης, που βρισκόταν στο εξωτερικό εκείνα τα χρόνια ως γνωστόν, διαπίστωνε πως το ζήτημα της αντίστασης απέναντι στη χούντα είχε βαλτώσει και πάνω σ’ αυτή τη βάση διαφωνούσε με το ΚΚΕ (εσωτ.) σε ιδεολογικά και εσωτερικά-διαδικαστικά θέματα, σχετικά με την μη-δημοκρατικοποίηση του κέντρου των αποφάσεων – με το «εσωτερικό» να απαντά πως «η αστάθεια και οι απότομες μεταπτώσεις» είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του Μίκη Θεοδωράκη.
Βασικά ο Θεοδωράκης θεωρούσε πως το ΚΚΕ (εσωτ.) είτε θα έπρεπε να υπάρξει μέσα στο πλαίσιο ενός ενιαίου ΚΚΕ είτε θα έπρεπε να αποσπαστεί από το κομμουνιστικό κίνημα, καθώς ταυτιζόταν όλο και περισσότερο με τη σοσιαλδημοκρατία.
Το πώς θα εξελισσόταν το ΚΚΕ (εσωτ.) στην τελευταία περίοδο της δικτατορίας (θεωρώντας π.χ. τον αγώνα ενάντια στη χούντα απλά αντιδικτατορικό και όχι πρωτίστως αντιιμπεριαλιστικό) δείχνει την ορθότητα των απόψεων του Θεοδωράκη στη δεδομένη συγκυρία.
[σήμερα, τέσσερα χρόνια χωρίς...]

2/9/2025
Σήμερα είχα τη χαρά και την τιμή να μιλήσω ξανά στο τηλέφωνο, μετά από πολλά χρόνια, με τον Θανάση Γκαϊφύλλια. Σταθερή αξία.
https://www.youtube.com/watch?v=envhHQxjzoY&list=RDenvhHQxjzoY&start_radio=1

1/9/2025
Παλιά συνέβαιναν αυτά, όχι σήμερα, μην τρομάζετε...

WADADA LEO SMITH / SYLVIE COURVOISIER τρομπέτα-πιάνο από τοπ μουσικούς

Περίεργο ντούο; Δεν θα το ’λεγα. Δηλαδή με τίποτα δεν θα το ’λεγα. Μπορεί ο τρομπετίστας Wadada Leo Smih να βρέθηκε για πρώτη φορά με την πιανίστρια Sylvie Courvoisier στο πάλκο, το 2017, σ’ ένα κονσέρτο που θα διοργάνωνε ο John Zorn, όμως από ’κει και πέρα οι δυο τους θα συνυπήρχαν σε διάφορα σχήματα (σε τρίο με ντράμερ ας πούμε), αλλά και σ’ ένα ευρύτερο γκρουπ, το οποίο, μάλιστα, θα έφθανε μέχρι και τη δισκογραφία. Λέμε για το 2CD της Courvoisier “Chimaera” [Intakt, 2023], στο οποίο συμμετείχαν (πέραν των Courvoisier-Smith) και οι Christian Fennesz κιθάρες, ηλεκτρονικά, Nate Wooley τρομπέτα, Drew Gress μπάσο και Kenny Wollesen ντραμς.
Σταθεροί συνεργάτες, λοιπόν, την τελευταία 8ετία, οι Smith και Courvoisier προβαίνουν σε μία από κοινού εγγραφή, που συνέβη στις 12 Οκτωβρίου του 2024, στο Oktaven Audio, στο Mount Vernon της Νέας Υόρκης, και η οποία μετατρέπεται, τώρα, σ’ ένα ωραίο από εικαστικής πλευράς CD, που αποκαλείται “Angel Falls” [Intakt, 2025].

Οκτώ tracks καταγράφονται στο άλμπουμ αυτό, συνθέσεις άπασες των Smith και Courvoisier, που έχουν τον τρόπο να κρατούν σταθερά το ενδιαφέρον μας. Εξάλλου το σχήμα πιάνο-τρομπέτα το έχει δουλέψει αρκετά μέσα στα χρόνια ο Wadada με πιανίστες κλάσης, σαν τους Vijay Iyer, John Tilbury, Angelica Sanchez, Aruán Ortiz και Amina Claudine Myers (όπως σημειώνει και ο John Sarpe στο booklet που συνοδεύει την έκδοση), οπότε συζητάμε για ένα πεδίο, που έχει ερευνηθεί από την μεριά του – δίχως τούτο να σημαίνει πως μια πιανίστρια της κλάσης της Courvoisier δεν μπορεί να αποκαλύψει και καινούριες ορατότητες. Η προσέγγισή της, εννοούμε, στο “Angel Falls”, είναι πληθωρική, ενώ διακρίνεται από αυτοσχεδιαστική ορμή, σε συνδυασμό με αυθόρμητα «γεμίσματα» και επιτόπιες αβανγκάρντιες, που παρέχουν στο άκουσμα αυτόν τον προχωρημένο χαρακτήρα του. Αρκεί να την προσέξεις, για παράδειγμα, στο “Whispering images”, εκεί όπου το πιάνο ακούγεται πότε σαν κρουστό, πότε σαν zither, και πότε κανονικά, δίνοντας το έναυσμα στον Smith, προκειμένου να ξεκινήσει, και αυτός, τις δικές του εξερευνήσεις. Τέλος, στο φερώνυμο 11λεπτο (το “Angel falls”) διαπιστώνεις, στον απόλυτο βαθμό, το δέσιμο και την ενότητα, που υφίσταται ανάμεσα στους δύο – με όλο το άλμπουμ να λειτουργεί, κατά βάση, σαν μια μυστηριακή ηχητική περιπέτεια.
Επαφή: https://intaktrec.ch/

NED ROTHENBERG ένας αυτοσχεδιαστής με ιστορία στο νέο CD του

Ο Ned Rothenberg (γενν. 1956) είναι ένας χειριστής των πνευστών, συνθέτης και αυτοσχεδιαστής με μεγάλη ιστορία. Με προσωπικές ηχογραφήσεις από την αρχή της δεκαετίας του ’80 και με δίσκους σε διακεκριμένες εταιρείες, όπως την Leo Records (σε σχήμα με τον Evan Parker, με άλλους μουσικούς ή και μόνος του), την Tzadik κ.λπ., επανεμφανίζεται τώρα, ξανά, στη δισκογραφία μ’ ένα σόλο CD του – το πρώτο μετά από το “World of Odd Harmonics” [Tzadik] του 2012. 

Σ’ αυτό το άλμπουμ, που αποκαλείται “Looms & Legends” [Pyroclastic Records, 2025] και στο οποίο ο Rothenberg χειρίζεται άλτο σαξόφωνο, κλαρινέτα και σακουχάτσι, παρουσιάζονται δεκατρείς συνθέσεις-αυτοσχεδιασμοί του, όπως και μια version, στο τέλος, στο “’Round midnight” του Thelonious Monk. Λέει κάπου ο Rothenberg:
«Μου αρέσει να φαντάζομαι τη μουσική μου σαν τους ιθαγενείς ήχους μιας χώρας, που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα. Μου αρέσει η ιδέα ότι υπάρχει κάποια παράξενη κουλτούρα εκεί έξω, της οποίας οι παραδόσεις βασίζονται στην κυκλική αναπνοή μέσω πνευστών, και η οποία ακούγεται σαν εκείνο που κάνω στη Νέα Υόρκη από την αρχή της δεκαετίας του ’80».
Τα κομμάτια του Rothenberg εντάσσονται, σίγουρα, μέσα στο «πνευματικό» περιβάλλον και, γιατί όχι, και σ’ εκείνο μιας μυστηριακής ambient exotica, καθώς εδώ υπάρχει πολλή μελωδικότητα και βασικά η ανάγκη να εκφράσεις ένα είδος «ομορφιάς», και όχι σώνει και καλά τη... βίαιη κινητικότητα ή την επανάσταση. Θέλω να πω πως οι συνάψεις στις μουσικές του Rothenberg δρουν καθαρά σ’ ένα επίπεδο υψηλής αισθητικής, που έχει βεβαίως τις τεχνικού τύπου ιδιομορφίες του [τις κυκλικές αναπνοές, τα (κρουστά) χτυπήματα στις τάπες, τα multiphonics], αλλά δεν παύει ποτέ να αφορά τον μέσο ακροατή και όχι, σώνει και καλά, τον σκληρό improv-fan.
Επαφή: www.nedrothenberg.com, www.pyroclasticrecords.com